Dennis Bergkamp «Iceman»!
Η καριέρα του απογειώθηκε από νωρίς, ο ίδιος όμως προτιμούσε να μένει πάντα… προσγειωμένος στη Γη.
Στην κυριολεξία!
Άλλωστε, ήταν απαράβατος όρος στα συμβόλαια, που υπέγραφε, ότι οι ομάδες του δε θα τον υποχρέωναν, να ταξιδέψει με αεροπλάνο.
Ο φόβος του για τα αεροπορικά ταξίδια πάντως, δε στάθηκε ικανός, να του στερήσει μία λαμπρή ποδοσφαιρική καριέρα, ικανή να τον κατατάξει στην ένδοξη λίστα των… ιπτάμενων Ολλανδών.
Άλλωστε, το προσωνύμιο «Iceman» που πάντα τον συνόδευε δε βγήκε τυχαία, καθότι επρόκειτο για έναν από τους πιο ψυχρούς εκτελεστές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!
Ο Ντένις Μπέργκαμπ γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1969 στο Άμστερνταμ και ξεκίνησε, να παίζει ποδόσφαιρο -πού αλλού;- στις… ξακουστές ακαδημίες του Άγιαξ σε ηλικία 12 ετών. Στις 14 Δεκεμβρίου του 1986 ο 17χρονος τότε Ντένις κάνει το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πλέον σε έναν αγώνα κόντρα στη Roda JC με προπονητή στον πάγκο του Αίαντα τον Γιόχαν Κρόιφ.
Εκείνη τη σεζόν συμπλήρωσε 14 συμμετοχές με την πρώτη ομάδα του Άγιαξ, ενώ αγωνίστηκε και ως αλλαγή στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων κόντρα στη Λοκομοτίβ Λειψίας κατακτώντας έτσι το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Τότε ήταν, που οι συμπαίκτες του άρχισαν να τον φωνάζουν… Ντένις «the van man» Μπέργκαμπ.
Η σεζόν 1986-87 ήταν μόνο η αρχή για τον Μπέργκαμπ.
Την επόμενη είχε γίνει ήδη βασικός στον Αίαντα, με τον οποίο το 1990 κατέκτησε το ολλανδικό πρωτάθλημα, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992 και το Κύπελλο Ολλανδίας το 1993. Μάλιστα, για τρεις σεζόν, από το 1991 ως το 1993, ο Μπέργκαμπ αναδεικνυόταν πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, ενώ το 1992 και το 1993 ανακηρύχθηκε παίκτης της χρονιάς για τους Ολλανδούς. Η τελευταία του χρονιά στον Άγιαξ ήταν το 1993, όταν και αποχαιρέτησε το Άμστερνταμ έπειτα από 185 εμφανίσεις και 103 τέρματα συνολικά.
Το… βραβείο «Μπέργκαμπ»
Το καλοκαίρι του 1993 βγαίνει για πρώτη φορά στην καριέρα του εκτός συνόρων. Επόμενος σταθμός του θα είναι η Ιταλία και πιο συγκεκριμένα το Μιλάνο, όπου και θα επιχειρήσει να ξεδιπλώσει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο για λογαριασμό της Ίντερ.
Αλλά δε θα τα καταφέρει και τόσο καλά… Οι Ιταλοί δε θα πειστούν ποτέ για την αξία του, ο Τύπος δε θα γράψει ποτέ διθυραμβικά σχόλια για τον Ολλανδό, που έχει εμφανή προβλήματα προσαρμογής στο Καμπιονάτο και δείχνει να έχει αφήσει τον καλό του εαυτό στην πατρίδα. Ακόμη κι όταν το 1994 έβαλε στην προσωπική του τροπαιοθήκη ένα ακόμη Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, τα μόλις 11 τέρματα που πέτυχε σε 50 εμφανίσεις, κάθε άλλο παρά αγαπητό τον κατέστησαν στις τάξεις των «τιφόζι» της Ίντερ.
Τόσο πολύ τον «πολέμησε» ο ιταλικός Τύπος, ώστε έφτασε να μετονομάσει το βραβείο… «γάιδαρο της εβδομάδας», που απένειμαν οι Ιταλοί στο χειρότερο παίκτη της εβδομάδας, σε βραβείο… «Μπέργκαμπ της εβδομάδας».
Όχι και τόσο κολακευτικό, έτσι; Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα η παρουσία του στο Καμπιονάτο να κρατήσει μόλις δύο χρόνια. Ίσως δύο… βασανιστικά χρόνια για τον ίδιο.
Η χρυσή εποχή του κανονιέρη Ολλανδού
Κι έτσι ο Ντένις ο… τρομερός είπε να βρει παρηγοριά στο Λονδίνο και την Άρσεναλ. Υπογράφει στους «κανονιέρηδες» τον Ιούνιο του 1995 έναντι 7,5 εκ. λιρών.
Η παρουσία του Αρσέν Βενγκέρ στον πάγκο της Άρσεναλ μοιάζει ευεργετική για τον Ολλανδό.
Μολονότι ο Αλσατός τεχνικός δείχνει μία αδυναμία στους Γάλλους, ο Μπέργκαμπ είναι αυτός που έχει την μπαγκέτα μίας ορχήστρας που αρχίζει να λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο. Την περίοδο 1997-98, η Άρσεναλ κάνει το νταμπλ, με τον Μπέργκαμπ όμως να χάνει τον τελικό του κυπέλλου λόγω τραυματισμού.
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο και ο Ολλανδός γίνεται ολοένα και πιο αγαπητός στο ιστορικό «Χάιμπουρι». Η άφιξη του Τιερί Ανρί στην Άρσεναλ, δίνει την δυνατότητα στον Μπέργκαμπ να απελευθερωθεί περισσότερο στο παιχνίδι.
Οι δυο τους, παρότι δεν είναι σέντερ φορ, δημιουργούν ένα εκπληκτικό δίδυμο που αποτελεί φόβητρο για κάθε άμυνα.
Για τον Μπέργκαμπ γίνεται πια συνήθεια να ψηφίζεται «παίκτης της εβδομάδας» ή «παίκτης του μήνα».
Τα χατ- τρικ άρχισε να τα έχει… ψωμοτύρι, ενώ σιγά σιγά άρχισε να κάνει ευτυχισμένους τους συμπαίκτες του με τις υπέροχες ασίστ.
Το 2002 σε μία γεμάτη χρονιά κερδίζει πάλι το νταμπλ με τους «κανονιέρηδες», ενώ ένα χρόνο μετά παίρνει ένα ακόμη κύπελλο με την Άρσεναλ.
Το 2004 τον περιμένει μία ακόμη κατάκτηση πρωταθλήματος.
Στην διάρκεια της περιόδου 2005-06 είχε ήδη αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Οι τραυματισμοί των είχαν καταβάλλει και ένιωθε πια πως δεν είναι δυνατός για να αντεπεξέλθει.
Σίγουρα ονειρευόταν αλλιώς το φινάλε και όχι με δύο ήττες σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και κυπέλλου.
Όμως αυτά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο.
Η πρόταση του Άγιαξ για να συνεχίσει εκεί και να κλείσει εκεί την καριέρα του δεν θα τον συγκινήσει. Αισθανόταν άλλωστε σαν το σπίτι του στο Λονδίνο.
Εκεί τον αγάπησαν και εκεί ένιωσε την πραγματική καταξίωση.
Το «αντίο» στο Χάιμπουρι αφιερωμένο στον Μπέργκαμπ
Οι Άγγλοι ξέρουν να τιμούν τις παραδόσεις τους όσο λίγοι φίλαθλοι στον πλανήτη.
Για τους οπαδούς της Άρσεναλ, το Χάϊμπουρι ήταν πάντοτε το ιστορικό τους γήπεδο.
Το Emirates ήταν όμως ήδη έτοιμο και έτσι η Άρσεναλ έδινε την τελευταία της παράσταση κόντρα στην Γουέστ Μπρόμ.
Ήταν και το «αντίο» του Ντένις Μπέργκαμπ.
Σύμπτωση. Οι οπαδοί των «κανονιέρηδων» αποχαιρετούσαν την ιστορική τους έδρα και παράλληλα έναν ποδοσφαιριστή που έμελλε να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον ρου της ιστορίας για την Άρσεναλ.
Έναν παίκτη που συνδύασε το ταλέντο, την ευελιξία, την τεχνική και την φαντασία, με την Αγγλική κουλτούρα αλλά και το Ολλανδικό πείσμα και ταπεραμέντο.
«Πάντρεψε» δύο διαφορετικές σχολές ποδοσφαίρου και όταν ο Αρσέν Βενγκέρ τον σήκωσε από τον πάγκο για να τον περάσει στην αναμέτρηση έγινε πανζουρλισμός.
Το standing ovation μοιάζει με μικρή έκφραση για να περιγράψει το «αντίο» που επιφύλαξαν οι οπαδοί της Άρσεναλ στον μεγάλο Ντένις Μπέργκαμπ.
Ένα λεπτό πριν το τέλος μάλιστα ένα δικό του γκολ «καθάριζε» το παιχνίδι και έμοιαζε με το ιδανικό φινάλε.
Το παράπονο με τους “Οράνιε”
Η Εθνική Ολλανδίας διέθετε πάντοτε ένα εξαιρετικό υλικό.
Ο Ντένις Μπέργκαμπ ήταν ένα από τα βασικά γρανάζια μίας μηχανής που πάντοτε όμως έδειχνε να μπουκώνει στο κρίσιμο σημείο.
Ακόμη και στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στην πατρίδα τους, οι Ολλανδοί το 2000 κατάφεραν και… αποκλείστηκαν στην ημιτελική φάση από την Ιταλία, χάνοντας μάλιστα δύο πέναλτι (!) στην διάρκεια του 90λέπτου και άλλα τόσα έπειτα στην διαδικασία των πέναλτι, έχοντας μάλιστα και παίκτη παραπάνω στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.
Ο Μπέργκαμπ κρέμασε τα παπούτσια του με τον καημό των «οράνιε».
Δεν μπόρεσε να χαρεί έναν τίτλο με την Εθνική του ομάδα και φυσικά αυτό δεν οφείλεται μόνο στον ίδιο.
Μόνο κάποιες πρόσκαιρες χαρές, όπως για παράδειγμα η νίκη επί της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 στα προημιτελικά, όταν ο ίδιος σκόραρε ένα από τα καλύτερα γκολ της διοργάνωσης, «κατεβάζοντας» ιδανικά μία μακρινά πάσα του Ντε Μπούρ και εκτελώντας στην κλειστή γωνία. Ως εκεί όμως.
Η ειρωνεία ήταν πως αποτέλεσε μέλος της Εθνικής δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού του 1988, όπου ήταν ακόμη νεαρός ποδοσφαιριστής, ενώ ο Μπέργκαμπ θέλησε να βάλει πρόωρο τέλος στην καριέρα του στην Εθνική ομάδα, καθώς το 2000 και μετά το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανακοίνωσε πως δεν θα φορέσει ξανά την φανέλα της Εθνικής Ολλανδίας.
Παρά τις πιέσεις που δέχθηκε κατά καιρούς από ομοσπονδιακούς προπονητές, ο Μπέργκαμπ επέμεινε στην απόφαση του.
Η φοβία του για τα αεροπλάνα αναπτύχθηκε το 1989, όταν και βρισκόταν στο αεροδρόμιο του Παραμαρίμπο, κοντά στο Σουρινάμ.
Εκεί είδε ένα αεροπλάνο να συντρίβεται κατά την προσγείωση και αποφάσισε να μην ξαναμπεί ποτέ σε αεροπλάνο.
Για τον λόγο αυτό ο Μπέργκαμπ δεν είχε ταξιδέψει ούτε στην Θεσσαλονίκη για να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ στα παιχνίδια του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.
Ο Ολλανδός είχε σκοράρει πάντως εναντίον του δικεφάλου στο «Χάιμπουρι» με τον ΠΑΟΚ πάντως να παίρνει επική πρόκριση με το γκολ του Βρύζα.
Το Emirates Stadium άνοιξε τις πύλες του με ένα φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του Ντένις Μπέργκαμπ, στο οποίο τον τίμησαν αρκετοί φίλοι του και κυρίως πολύς κόσμος της Άρσεναλ.
Σήμερα προσπαθεί να ακολουθήσει καριέρα προπονητή.
Πρόσφατα βρέθηκε στο πλευρό του Γιόχαν Νέεσκενς στην ομάδα ελπίδων της Ολλανδίας.
Ο Ντένις Μπέργκαμπ έχει πετύχει ένα από τα καλύτερα γκολ στην ιστορία της Άρσεναλ, με… «θύμα» τον δικό μας Νίκο Νταμπίζα.
Ήταν ένα παιχνίδι κόντρα στην Νιούκαστλ, όπου ο Ολλανδός πέρασε την μπάλα πάνω από τον Νταμπίζα, έκανε στροφή γύρω από τον εαυτό του και βέβαια έπειτα εκτέλεσε.
Το γκολ αυτό το βλέπουν και το ξαναβλέπουν όσοι επισκέπτονται το μουσείο της Άρσεναλ.
«Μπορείς να τα κάνεις όλα με τον Μπέργκαμπ, εκτός από το να… ταξιδέψεις με αεροπλάνο» είχε πει χαριτολογώντας ο Αρσέν Βενγκέρ.
Κολλητός του φίλος ήταν ο συμπατριώτης του και για χρόνια συμπαίκτης του στην Άρσεναλ, Μαρκ Όφερμαρς.
Είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά!
Τρεις κόρες και έναν γιο, του οποίου το όνομα μάλιστα είναι Μίτσελ-Ντένις!
Στις 14 Ιουλίου του 2008, σε σχετική ψηφοφορία οπαδών της Άρσεναλ, αναδείχθηκε ο δεύτερος καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών, πίσω από τον Τιερί Ανρί.
