Ο Οθωμανός Πασάς Χασάν Ταχσίν, ήταν Αλβανός από τα Γιάννενα και μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Ηγήθηκε των οθωμανικών δυνάμεων το 1912 στο μέτωπο κατά των Ελλήνων και ηττήθηκε στις μάχες της Ελασσόνας, του Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών.
Βρέθηκε κυκλωμένος στη Θεσσαλονίκη από τη μια από τον Ελληνικό Στρατό και από την άλλη από τους Βούλγαρους που διεκδικούσαν την πόλη.
Επέλεξε να παραδώσει την πόλη στους Έλληνες αρνούμενος χρηματισμό από τους Βουλγάρους και λέγοντας τη φράση: “Από τους Έλληνες την πήραμε [την Θεσσαλονίκη], στους Έλληνες θα τη δώσουμε”. Ενώ προς τους Βούλγαρους είπε ακόμα: “Μια Θεσσαλονίκη υπάρχει κύριοι, κι αυτή την παρέδωσα στους Έλληνες, που ήταν αντίπαλοι σε όλα τα πεδία της μάχης από το Σαραντάπορο και τα Γιαννιτσά μέχρι εδώ. Εσάς δεν σας είδα πουθενά”.
Καταδικάστηκε από Οθωμανικό Στρατοδικείο και διέφυγε με τη βοήθεια του Βενιζέλου στην Ελβετία όπου και απεβίωσε το 1918.
Το ότι η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε στους Έλληνες το οφείλουμε και σε αυτόν.
Γεννήθηκε στο χωριό Μεσαρέ της Αλβανίας (κοντά στη σημερινή Ερσέκα) και ήταν γόνος της ευγενούς αλβανικής οικογενείας των Μεσαρέ.
Σπούδασε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και μιλούσε άπταιστα ελληνικά.
Ως αξιωματικός του οθωμανικού στρατού υπηρέτησε για σαράντα χρόνια στην Κρήτη, τη Θεσσαλία, την Κωνσταντινούπολη, την Ήπειρο, την Αλβανία, τη Συρία και την Υεμένη.
Τον καιρό του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου ήταν διοικητής της 8ης Στρατιάς του Αυτοκρατορικού Οθωμανικού Στρατού της Μακεδονίας.
Μετά την εκβίαση των Στενών του Σαρανταπόρου από τον ελληνικό στρατό, ο τουρκικός στρατός συμπτύχθηκε στην τοποθεσία των Γιαννιτσών, όπου έδωσε αμυντική μάχη με σκοπό να ανακόψει την πορεία του ελληνικού στρατού προς τη Θεσσαλονίκη.
Η ελληνική νίκη όμως ήταν αποφασιστική και αυτό ώθησε τον Χασάν Ταχσίν Πασά να συνθηκολογήσει άνευ όρων και να παραδώσει την πόλη της Θεσσαλονίκης και 25.000 αιχμαλώτους στον ελληνικό στρατό, ενέργεια για την οποία καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο ως προδότης.
Η παράδοση στον ελληνικό στρατό της Θεσσαλονίκης, που αποτελούσε μήλο της έριδος των βαλκανικών κρατών, κατέστησε την Ελλάδα το μεγάλο κερδισμένο του πολέμου.
Το πρωτόκολλο της παράδοσης έχει χαθεί από τα αρχεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού, αλλά σώζεται ανυπόγραφο αντίγραφο στα γαλλικά.
Μετά το πέρας των πολέμων έζησε στη Γαλλία και κατόπιν στην Ελβετία, όπου στάλθηκε από την κυβέρνηση Βενιζέλου για λόγους ασφάλειας και υγείας.
Πέθανε στη Λωζάννη το 1918.
Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1937 στον οικογενειακό τάφο των Μεσαρέ στο αλβανικό νεκροταφείο της Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη και, όταν το νεκροταφείο καταπατήθηκε, το 1983, στο οστεοφυλάκιο της Μαλακοπής.
Από το 2002 βρίσκονται θαμμένα στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο των Βαλκανικών Πολέμων στη Γέφυρα κοντά στη βίλα Μοδιάνο, που σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων.
Είχε νυμφευτεί εξισλαμισμένη Ελληνίδα και γιος του ήταν ο ζωγράφος Κενάν Μεσαρέ.
