«Φυσικά και αφήνει μια πικρή γεύση.

Σίγουρα μιλάμε για τη συμμετοχή σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αλλά καλύτερα να μην φτάναμε εκεί.

Από τη στιγμή που φτάσαμε στον τελικό η ομάδα έπρεπε να στεφθεί πρωταθλήτρια.

Με όλα όσα συνέβησαν έπρεπε να πάρουμε το Euro.

Ήταν πολύ θετικό που φτάσαμε στον πρώτο μας τελικό, αλλά στον τελικό χάσαμε.

Και με κυνηγούσε για όλη την καριέρα μου.

Το 2003 είμαι πρωταθλητής Ευρώπης (με την Μίλαν), όμως το 2004 έχασα από την Ελλάδα και το 2005 αυτόν τον τελικό με την Λίβερπουλ που κερδίζαμε 3-0.

Σίγουρα υπάρχει σύνδεση σε αυτές τις αποτυχίες.

Το ότι δεν πήραμε το Euro 2004 ήταν αδύνατον, ήταν μια αποτυχία.

Δουλέψαμε πάρα πολύ για να φτάσουμε μέχρι τον τελικό, είχαμε εξαιρετικό ρόστερ, προπονητή και επιτελείο, όλα ήταν ιδανικά.

Είχαμε τεράστια αυτοπεποίθηση πριν την έναρξη του τουρνουά, μέχρι που συναντήσαμε την Ελλάδα στο πρώτο ματς και χάσαμε.

Παρόλα αυτά η στόφα της ομάδας ήταν τέτοια που αντιδράσαμε και φαινόταν ότι το σύνολο ήταν πετυχημένο.

Σε όσα ματς αγωνίστηκα ως αλλαγή σκόραρα.

Σε όλα εκτός από τον τελικό με την Ελλάδα.

Ίσως ήταν γραφτό.

Και ίσως να έπρεπε να το βουλώσω το στόμα μου, επειδή θυμάμαι να λέω μετά το πρώτο ματς με την Ελλάδα…

Μια ομάδα σαν κι αυτή, μπορεί να κερδίσει ένα παιχνίδι, αλλά δεν μπορεί να πάρει τον τίτλο.

Ξέρω ότι αυτή η φράση ήταν εν βρασμώ αλλά έμεινε και με ακολουθούσε.

Δεν το είπα ποτέ ξανά για κανέναν αυτό.

Ήταν πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο παιχνίδι και οι Έλληνες έπαιξαν με όσα όπλα είχαν.

Δεν κατηγορούμε την Ελλάδα και τον τρόπο παιχνιδιού της, εμείς φταίμε.

Χάσαμε δυο φορές από την Ελλάδα δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Απέκλεισαν την τρομερή ομάδα της Τσεχίας στα ημιτελικά.

Φοβόμασταν να παίξουμε με τους Τσέχους για πολλούς λόγους είχαν πολύ καλή ομάδα.

Μετά το άκουσμα της είδησης, δεν θα πω ότι έγινε πάρτι στα αποδυτήρια, αλλά χαμογελάσαμε και νιώσαμε ότι είχαμε τα πάντα πλέον για να κατακτήσουμε το τρόπαιο.

Πριν τον τελικό στην Πορτογαλία γινόταν πανικός, όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους και ανυπομονούσε να έρθει η ώρα του ματς, να κερδίσουμε και να γράψουμε ιστορία. Πηγαίνοντας στο γήπεδο χιλιάδες κόσμου μας ακολουθούσε.

Δεν πανηγύριζαν αλλά μας έδιναν θετική ενέργεια.

Αξίζαμε να είμαστε εμείς οι πρωταθλητές.

Ο κόσμος το γνώριζε, είχαμε μια μοναδική ευκαιρία.

Παίζαμε μέσα στο σπίτι μας, τα πάντα ήταν υπέρ μας στο να γράψουμε ιστορία.

Όμως αποτύχαμε…

Γαμώτ… αυτή η μέρα.

Πέρα από όσα έγιναν ήταν και η τελευταία μου συμμετοχή στην ομάδα».

Ρούι Κόστα