Τελικός Champions League, 2003.

Είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο γήπεδο.

Ήμουν δίπλα στον αρχηγό Πάολο Μαλντίνι.

Του είπα χαμογελώντας: «Γεια σου Πάολο, χαίρομαι που σε γνώρισα. Είναι μια όμορφη μέρα, οι οπαδοί εδώ στο Μάντσεστερ είναι απίστευτοι».

Με κοίταξε και απάντησε: «Γεια σου Τζίτζι. Αλλά το πιο όμορφο είναι ότι σήμερα ο καθένας μας αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη χώρα».

Πλησιάσαμε το τρόπαιο.

Τον κοίταξα και είπα: «Άγγιξέ το, Πάολο… έλα».

Κούνησε το κεφάλι του: «Όχι… θα το αγγίξω στο τέλος».

«Ελπίζω να με διαλέξει». «Όχι, εμένα θα διαλέξει».

«Θα το δεις στα χέρια μου…»

Στο τέλος, αυτό το καταραμένο τρόπαιο δεν με διάλεξε.

Κάθισα. Και έκλαψα.

Τα πρώτα αληθινά δάκρυα της καριέρας μου.

Ο Άλεξ Ντελ Πιέρο ήρθε πιο κοντά και μου είπε: «Τζίτζι, μην κλαις. Είσαι άντρας… και οι άντρες δεν κλαίνε».

Τότε ήρθε ο Πάολο.

Το πρόσωπό του γεμάτο χαρά.

Τον κοίταξα και είπα: «Σε διάλεξε, Πάολο… και το αξίζεις. Συγχαρητήρια.»

Και αυτός, με την κλάση που πάντα τον διέκρινε, απάντησε:

«Ναι, με διάλεξε. Αλλά το άξιζες κι εσύ. Ξέρω πώς νιώθεις. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, μερικές φορές σε κάνει να χαμογελάς, μερικές φορές σε κάνει να κλαις.

Αλλά το μέλλον είναι μπροστά σου.

Μην χάνεις την ελπίδα.

Να θυμάσαι, πίσω από κάθε απογοήτευση, κρύβεται κάτι όμορφο.»

Στα αποδυτήρια, προσπάθησα να είμαι δυνατός.

Αλλά τότε είδα τον Άλεξ, σε μια γωνία, να κλαίει σαν παιδί.

Και κατάλαβα ένα πράγμα, μόνο οι αληθινοί άντρες κλαίνε.

Τρία χρόνια αργότερα, Βερολίνο.

Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006. Πέναλτι. Σκέφτηκα εκείνη τη νύχτα του 2003.

Κοίταξα τον ουρανό και είπα: «Αυτή τη φορά… ελπίζω η μοίρα να με διαλέξει.»

Εκείνη την ημέρα γίναμε παγκόσμιοι πρωταθλητές.

Πίσω στο δωμάτιό μου, άνοιξα το τηλέφωνο. Ένα μήνυμα: «Φίλε μου Τζίτζι, ήσουν αληθινός άντρας και έκανες μια ολόκληρη χώρα ευτυχισμένη.

Σήμερα είμαι χαρούμενος, και για σένα.

Να θυμάσαι: πίσω από κάθε απογοήτευση κρύβεται κάτι όμορφο.»

Υπογραφή: Πάολο Μαλντίνι.”

Τζίτζι Μπουφόν