«Ήταν 7 Σεπτεμβρίου 1956, ήμουν 15 χρονών και 10 μηνών και το ματς ήταν με την Κορίνθιανς, όχι την πιο διάσημη Κορίνθιανς, αυτή που υποστήριζα ως παιδί, αλλά μια μικρότερη ομάδα από τον Σάντο Αντρέ.

Ήταν ένα φιλικό και ο Λούλα, στο πρώτο ημίχρονο, με κράτησε στον πάγκο.

Στο δεύτερο ημίχρονο μπήκα για να αντικαταστήσω τον Ντελ Βέκιο.

Σχεδόν αμέσως πέτυχα το πρώτο μου επίσημο γκολ.

Σε ένα σουτ του Πέπε, ο τερματοφύλακας δεν μπόρεσε να κρατήσει την μπάλα και την έβαλα στα δίχτυα.

Ήμουν εκστασιασμένος και άρχισα να τρέχω στο γήπεδο κουνώντας τη γροθιά μου στον αέρα.

Ήταν καλύτερο από ένα όνειρο, δεν ήλπιζα ποτέ ότι θα είχα την ευκαιρία μου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε ηλικία μόλις 15 ετών.

Έτρεξα απέναντι από το γήπεδο για να αγκαλιάσω τον προπονητή, μετά έφτασαν οι άλλοι συμπαίκτες και πήδηξαν πάνω μου.

Αυτός που το έκανε κάτι τρομερό ήταν ο Χοσέ Ζαλουάρ, ο 30χρονος τερματοφύλακας της Κορίνθιανς που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο για τον βασικό Αντονίνιο, ο οποίος χρόνια αργότερα είχε φτιάξει επαγγελματικές κάρτες στις οποίες έγραφε ότι ήταν ο «τερματοφύλακας εναντίον του οποίου ο Πελέ σημείωσε το πρώτο του γκολ».

Φαινόταν ότι το να δεχτεί ένα γκολ από εμένα ήταν μεγαλύτερο προνόμιο για εκείνον από το να βγάλει ένα».

Πελέ