«Όταν έφτασα στην Ίντερ, με έστειλαν στην Κιέβο Βερόνα.

Στη Βερόνα πίστευα ότι θα παλέψω για μια θέση εκκίνησης, αλλά τίποτα από όλα αυτά.

Απλά τίποτα.

Στην Κιέβο προπονήθηκα με τα αγόρια της Primavera.

Από είδωλο στη Φλαμένγκο, πρωταθλήτρια του Κόπα Αμέρικα το 2004, έφτασα στην προπόνηση με τους μικρούς.

Προφανώς γύρισα σπίτι στεναχωρημένος, έκλαψα και η γυναίκα μου η Σουζάνα μου είπε…

«Η ομάδα σου είναι η Ίντερ, θα δεις ότι απλά περνάμε από εδώ».

Μια μέρα τηλεφώνησα στον Αμαούρι, έναν σπουδαίο φίλο μου, έπαιζε τότε στην Κιέβο και του είπα…

“Έλα μαζί μου, δεν αντέχω άλλο.

Γίνε ο μεταφραστής μου, θέλω να μιλήσω με τον αθλητικό διευθυντή Τζιοβάνι Σαρτόρι». «Κοίτα, Διευθυντά, θα ήθελα να συμμετέχω περισσότερο, να παίζω περισσότερο, να νιώθω μέρος της πρώτης ομάδας».

Και απάντησε: “Ζούλιο, δεν σε θέλαμε εδώ.

Απλώς κάνουμε τη χάρη στην Ίντερ.

Ήρθες εδώ αλλά δεν είσαι μέρος των σχεδίων μας.

Για εμάς είσαι ο τέταρτος τερματοφύλακας”.

Πέντε χρόνια αργότερα θυμάμαι ότι ένα βράδυ ήμουν με τον Μάρκο Μπράνκα, μάνατζερ της Ίντερ και μου είπε…

«Ζούλιο θέλω να σου πω κάτι που δεν ξέρεις.

Όταν σε πήραμε και σε στείλαμε στην Κιέβο Βερόνα, τηλεφωνούσαμε κάθε μέρα για να μάθουμε αν προσαρμόζεσαι, πώς προπονείσαι…

Μια μέρα ρώτησα τον Σαρτόρι…

“Πώς είναι ο τερματοφύλακάς μας που μόλις αγοράσαμε;”

Και ο Σαρτόρι, που μου έκανε αυτή τη χάρη, απάντησε… «ως νούμερο 10 είναι φαινόμενο, αλλά ως τερματοφύλακας… ξέχασέ το».

Ζούλιο Σέζαρ