«Έβγαινα στους δρόμους κάθε μέρα.

Γύριζα από το σχολείο, που σήμαινε να διασχίσω το δρόμο γιατί ο Manzoni ήταν ακριβώς εκεί, μπροστά στο σπίτι, έτρωγα κάτι και καθόμουν στο μπαλκόνι να μελετήσω, όχι για να απολαύσω τον καθαρό αέρα, αλλά επειδή μόλις εντόπιζα ένα πρόσωπο, μόλις έβλεπα κάτι, μπορούσα να ορμήσω κάτω φωνάζοντας στη μαμά ότι όλοι με περίμεναν…

“Έχεις διαβάσει;” ήταν ο προθάλαμος της παράδοσής μου, γιατί φώναζα τρία ναι και αμέσως μετά ήμουν πολύ μακριά για να μην ακούσω καμία ανταπάντηση.

Η ομάδα των παιδιών αποτελούνταν από περίπου τριάντα άτομα και θεωρούσαμε ότι η γειτονιά ήταν η πιο όμορφη στην Ρώμη.

Συνέχεια ποδόσφαιρο, πολλοί αγώνες, πολλές αθώες φάρσες, για ένα διάστημα υπήρχε η τάση να χτυπάμε τα θυροτηλέφωνα και αντί να τρέχουμε, η διασκέδαση συνίστατο στην απάντηση χρησιμοποιώντας ένα διάσημο όνομα.

Είχα εμμονή με τον Gerry Scotti.

“Ποιος είναι;” «Τζέρι Σκότι!» και μετά απλά τρέχαμε.

Παίζαμε ποδόσφαιρο στην αυλή αλλά και στο δρόμο, γιατί δεν υπήρχε ακόμα ολοήμερο ωράριο και στις δύο η ώρα τα μαγαζιά κατέβαζαν τα ρολά δίνοντάς μας, μερικές φορές μέχρι τις πέντε, τις καλύτερες εστίες που θα μπορούσαμε να ευχηθούμε.”

Φραντσέσκο Τόττι