“Ήμουν οκτώ χρονών και έπαιζα στην Lodigiani.

Οι σκάουτερ είχαν τηλεφωνήσει στην μητέρα μου και της είπαν…

“Κυρία, υπάρχουν δύο επιλογές, ή στην Ρόμα ή στην Λάτσιο”.

Ο αδερφός μου την κλώτσησε κάτω από το τραπέζι για να την κάνει να δεχτεί.

Ο παππούς μου συμπαθούσε την Λάτσιο, αλλά ο πατέρας μου ήταν πάντα μεγάλος οπαδός των Τζιαλορόσι, στο τέλος επέλεξαν την Ρόμα, όπως όλοι ξέρουμε.

Με κοροϊδεύουν για την προφορά μου, για τους τρόπους μου, για κάποιες βρισιές.

Αν το λέει ο Valentino Rossi, στην διάλεκτό του, όλοι γελούν.

Αν το πω εγώ, είμαι κατάδικος, αδαής, ανόητος.

Ίσως είναι λυπηρό που ένας σημαντικός παίκτης βρίσκεται στην Ρώμη και όχι αλλού.

Η δύναμη του ποδοσφαίρου δεν είναι αποκλειστικά στον Βορρά, αλλά η μουσική είναι πάντα η ίδια, εμείς οι Ρωμαίοι είμαστε «χαλασμένοι, τεμπέληδες, αυταρχικοί».

Ας σκεφτούν όπως θέλουν, γεννήθηκα Ρωμαίος και Ρωμαίος θα πεθάνω.”

Φραντσέσκο Τόττι