«Είχα πολλούς δυνατούς παίκτες, κανείς δεν θα προσβληθεί όμως αν πω ότι ο Ζιντάν ήταν ο καλύτερος που έχω προπονήσει ποτέ.
Ο καλύτερος απο όλους απο τα μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι και σήμερα.
Έχετε δει τι έκανε στο γήπεδο...
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορούσε να κάνει στην προπόνηση, ήταν ένα σόου, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένα εξαιρετικό αγόρι.
Ο Ζίζου ήταν ο τεχνικός αρχηγός, όλοι του έδιναν τη μπάλα γιατί έλυνε την όποια κατάσταση, ήταν «το σχήμα» που έπαιρνε η ομάδα, έτρεχαν οι παίκτες στην επίθεση και ήξεραν ότι θα τους δει και θα τους ρίξει την μπάλα μπροστά στα πόδια.
Ήταν πολύ συγκεντρωμένος, ήθελε πάντα να παίζει καλά.
Πέρασε δύσκολα στην αρχή όταν δεν μπορούσε να παίξει όπως ήθελε.
Μου ήρθε λίγο αποκαρδιωμένος...
 «Κύριε, δεν μπορώ να εκφραστώ στο γήπεδο, ίσως είναι καλύτερα να φύγω».
Τον κοίταξα και είπα...
«Είσαι τρελός;
Σε διαβεβαιώνω ένα πράγμα.
Όσο είμαι προπονητής της Γιούβε θα παίζεις πάντα!».
Γέλασε, δώσαμε τα χέρια, εκείνη την Κυριακή έβαλε δύο γκολ.
Δεν σταμάτησε ποτέ.
Τον συναντούσα κάθε τόσο το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι από το εστιατόριο στην Piazza Carlo Alberto.
Ήταν δέκα η ώρα και ήταν εκεί και έπαιζε ποδόσφαιρο με Αλγερινούς φίλους, μερικές φορές χωρίς παπούτσια.
Του είπα...
 «Ζιζού, τι κάνεις! Κινδυνεύεις να τραυμαστιστείς!».
Και εκείνος απαντούσε...
 «Μην ανησυχείτε κύριε, είμαι με τους φίλους μου».
Ήταν πολύ σημαντικοί γι΄'αυτόν, αυτοί οι φίλοι, ακόμα κι αν ήταν ένας μεγάλος παίκτης που τον ήξερε ο κόσμος όλος.
Ως προπονητής αντικατοπτρίζει τον ποδοσφαιριστή.
Ο Ζίζου είχε μια μεγάλη ικανότητα, επικοινωνούσε χωρίς να μιλάει πολύ.
Μια χειρονομία ήταν αρκετή.
Νομίζω ότι το ίδιο κάνει και στον πάγκο».
Mαρτσέλο Λίπι