”Εκ των υστέρων, συνειδητοποιώ ότι ήταν ένα παράξενο ταξίδι.

Από την ψηλότερη κορυφή της ζωής μου, που γιορτάζει ο κόσμος, ως τον πάτο που βρίσκεσαι βυθισμένος σε βρώμικη λάσπη.
Πραγματικά κατέληξα σε έναν υπόνομο.
Σίγουρα μπόρεσα επιτέλους να επιστρέψω σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Χωρίς πόνο αλλά με θυσία.
Μια θυσία που είναι πολύ μεγάλη.

Ακόμα κι αν δεν αφορούσε τον θάνατο ενός άνδρα, αφορούσε τον θάνατο ενός ποδοσφαιριστή.
Περνώντας απο μια ποικιλία συναισθημάτων.

Απίστευτο.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε αυτό σε μένα, ότι θα σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο.

Δεν το σκέφτηκα καθόλου και μετά ήμουν πολύ καλός.
Ήμουν σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
Αν σκεφτείτε την απώλεια μιας μεγάλης αγάπης, η σύγκριση δεν αρκεί.
Το ποδόσφαιρο για μένα ήταν κατί πολύ περισσότερο απο ζωή, από τεσσάρων ετών ζω παίζοντας ποδόσφαιρο.

Πάντα με μπάλα, στο δρόμο, στο σχολείο, προπόνηση, παντού.
Συνέχεια.
Και κάποια στιγμή όλα σπάνε και νιώθεις απαίσια.
Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι σου συνέβη κάτι τέτοιο.

Αλλά μόλις συνέβη, δεν ήταν σαν να χάνεις μια αγάπη.

Είχα χάσει όλη μου τη ζωή.

Δεν είχα ζωή πια.
Η ζωή μου ήταν το ποδόσφαιρο.
Μπορεί να ακούγομαι αλαζόνας, αλλά θα έπρεπε να ήμουν ακόμα πιο πεισματάρης.

Παρόλο που είμαι ήδη αρκετά.
Κρίμα που δεν ήμουν.
Δεν το μετανιώνω όμως, γιατί ενήργησα με πλήρη επίγνωση.
Αλλά, εκ των υστέρων, μπορώ να πω ότι είναι κρίμα που από την πρώτη μέρα δεν είπα…

“Όσο είμαι τραυματίας, δεν παίζω” γιατί σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσα σίγουρα να παρατείνω την καριέρα μου χωρίς όλες αυτές τις ενοχλήσεις.
Αλλά ξέρω επίσης ότι θα το έκανα και θα έπαιζα όπως και να ‘χει.
Με τον χαρακτήρα μου, για το άτομο που είμαι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξανακάνω τα ίδια λάθη. “

Μάρκο Φαν Μπάστεν