”Το 2005 ήμουν δανεικός στην Δυναμό Μόσχας, αλλά η πόλη δεν μου ταίριαξε, είχε πολύ κρύο και αρρώστησα.

Ήμουν στο νοσοκομείο για έξι μήνες. Ήμουν είκοσι κιλά πάνω από το βάρος μου.

Στο νοσοκομείο κανείς δεν ήθελε να φάει και ήταν όλοι κοκαλιάριδες.
Εγω ήμουν πάντα πεινασμένος και όταν η μητέρα μου με είδε, μου είπε…

«Γιε μου, δεν είσαι άρρωστος».

Ο γιατρός ήρθε και μου είπε…

“Τιαγκο , πάμε μια βόλτα” αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Η ασθένεια ηταν μεταδοτική, με απομόνωσαν, δεν μπορούσα να δω κανέναν και δεν ήξερα τι γίνεται.
Κάθε μέρα ερχόταν ένας γιατρός και μου έκανε μια ένεση.

Επαιρνα πολλά χάπια.

Ήξερα ότι είχα φυματίωση, οι γιατροί μου είπαν ότι αν περνούσαν δύο ακόμη εβδομάδες, ίσως δεν θα υπήρχε θεραπεία.

Κινδύνευσα να πεθάνω.
Για τον λόγο αυτό, όταν παίζω και τα πράγματα δεν πάνε καλά, θυμάμαι πάντα εκείνες τις στιγμές στη Ρωσία “.

Tιάγκο Σίλβα