«Αν ως παιδί, όταν ζούσα σε μια φάρμα στην Εμίλια-Ρομάνα, με ρωτούσαν τι περίμενα από το μέλλον, θα απαντούσα ότι ήθελα απλώς να παίξω ποδόσφαιρο.
Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι ήμασταν φτωχοί αλλά ευτυχισμένοι και ότι οι γονείς μου ήταν αυτοί που μου έδωσαν τα θεμέλια πολλών διδασκαλιών όπως ο σεβασμός, η πίστη, η αξία των χρημάτων, η σκληρή δουλειά και η σημασία της οικογένειας.
Η «ήρεμη» προσέγγισή μου στην ηγεσία μπορεί σε μερικούς να φαίνεται σαν σημάδι αδυναμίας, αλλά η δική μου είναι μια ηρεμία που αποπνέει δύναμη και εξουσία, στην οποία οικοδομείται μια σχέση εμπιστοσύνης και στην οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται, χρησιμοποιώντας χάρισμα και πειθώ και διατηρώντας πάντα μια επαγγελματική στάση.
Πιστεύω ότι έχω κερδίσει τον σεβασμό που απολαμβάνω, εν μέρει χάρη σε μια επιτυχημένη καριέρα και τρόπαια, αλλά ίσως το πιο σημαντικό είναι, ότι τρέφω σεβασμό για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι, που με τη σειρά τους εμπιστεύονται εμένα και τις αποφάσεις μου.
Χωρίς παίκτες δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, χωρίς παίκτες δεν μπορεί να υπάρξει ποδόσφαιρο.
Χιλιάδες άνθρωποι πηγαίνουν στο γήπεδο, εκατομμύρια είναι στο σπίτι μπροστά στην τηλεόραση και οι άνθρωποι δεν πληρώνουν για να δουν εμένα, ούτε οποιονδήποτε προπονητή.
Θέλουν να δουν τους παίκτες και την ικανότητα τους.
Ο παίκτης πρέπει να είναι στο επίκεντρο, όχι ο προπονητής.
Δουλεύοντας με αυτούς τους αθλητές, φροντίζοντας τους και βοηθώντας τους να αναπτυχθούν, χτίζοντας μια σχέση εμπιστοσύνης, μοιράζομαι επιτυχίες και απογοητεύσεις.
Αυτός είναι ο λόγος που ξυπνάω με ένα χαμόγελο κάθε πρωί.
Ως παιδιά, αρχίζουμε να τρέχουμε πίσω από μια μπάλα γιατί ερωτευόμαστε το παιχνίδι.
Όταν ξεκίνησα να είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη να με πληρώνουν για να κάνω κάτι που αγαπούσα.
Σε ένα μονοπάτι που αποτελείται επίσης από τόσες πολλές πιέσεις και δυσκολίες εντός και εκτός γηπέδου, μερικές φορές αυτή η αγάπη μπορεί να σβήσει ή ακόμα και να εξαφανιστεί.
Το να βοηθήσω τους παίκτες να μην χάσουν το πάθος τους αλλά να το καλλιεργήσουν, είναι δική μου ευθύνη.
Και όταν το κάνω, είμαι χαρούμενος».
Κάρλο Αντσελότι