«Ήταν ένα πάρτι καθημερινό, η δεύτερη χρονιά μου στον πάγκο της Μίλαν.

Η μεγάλη εφεύρεση πέτυχε… η ενότητα του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Ένας τερματοφύλακας, τέσσερις αμυντικοί, τρια χαφ, δύο μπαλαδόροι μπροστά τους και ένας επιθετικός…

Αν τους δεις όλους μαζί στο γήπεδο, έχουν σχήμα δέντρου.

Όλα γεννήθηκαν τυχαία.

Είχαμε Κλάρενς Ζέεντορφ, Ντάριο Σίμιτς και Ριβάλντο.

Μετά την νίκη στα προκριματικά του τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Σλόβαν Λίμπερετς, επίσης προστέθηκε ο Αλεσάντρο Νέστα.

Ο Σεφτσένκο τραυματίστηκε αλλά έπρεπε να παίξουν οι Ριβάλντο, Ρούι Κόστα, Ζέεντορφ και Πίρλο.

Επέβαλα πρώτα απ’ όλα τη φιλοσοφία της ομάδας, αυτή του καλού παιχνιδιού.

Αφήστε μας να απολαύσουμε το παιχνίδι και μετά θα το απολαύσετε και όλοι οι υπόλοιποι.

Πραγματικά μου έδωσε μια βοήθεια ο Πίρλο, ο οποίος μια μέρα ήρθε να με βρει στα αποδυτήρια…

”Μπορώ να προσπαθήσω να παίξω κεντρικά μπροστά από την άμυνα.

Το έκανα ήδη με τον Ματσόνε και τα πράγματα πήγαν πολύ καλά.”

Από τον ένα Καρλετο στον άλλον.

Ήμουν δύσπιστος…

Φοβόμουν ότι ο Αντρέα θα δημιουργούσε προβλήματα την ώρα του παιχνιδιού επειδή του άρεσε να κουβαλάει και να κρατάει την μπάλα.

Δεν πίστευα πραγματικά στην αλλαγή, αλλά την άκουγα, έκανα το πείραμα στο Κύπελλο Μπερλουσκόνι.

Ήμουν εκστασιασμένος.

Ξεκίνησε να παίζει με απλότητα και έγινε μοναδικός στον κόσμο.

Απλά έχω Πίρλο στην ομάδα.

Έτσι δημιουργήθηκε η δική μου μεγάλη Μίλαν.

Για να δημιουργήσω περισσότερη συγκέντρωση στη μέση του γηπέδου, είπα στους μπαλαδόρους, να μένουν περισσότερο πίσω, ετσι δεν θα υπήρχε περίπτωση να χάσουμε την μπάλα.

Ο Ιντζάγκι μπροστά στάθηκε μόνος του και έβαζε γκολ.

Οι αντίπαλοι δεν καταλάβαιναν τίποτα πια, δεν ήξεραν ποιον έπρεπε να σταματήσουν, τους επιθετικούς, η τους αμυντικούς μέσους…

Ισορροπησαν οι παίκτες μεταξύ τους, χορεύαμε στο γήπεδο και βάζαμε γκολ.

Σφαίρες και στα άκρα.

Ήμασταν ωραίοι, στην Ευρώπη αρχίσαμε να κερδίζουμε παντού.

Στην Μπάγερν και στην Ντόρτμουντ.

Η Γερμανία στα πόδια μας.

Ήταν ένα δώρο αυτή η Μίλαν.

Η ομάδα ήταν πάντα έτοιμη για πάρτι.

Αλοίμονο σε όποιον βρισκόταν απέναντί μας”.

Κάρλο Αντσελότι