”Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου.

Γυρίζω όλο τον κόσμο, με το καπέλο στο χέρι και στα γήπεδα παρακαλάω για ένα ωραίο παιχνίδι.

Και όταν συμβαίνει να βλέπω έναν άγωνα και να χαίρομαι το ποδόσφαιρο, εκτιμώ το θαύμα αυτό, χωρίς να δίνω δεκάρα ποιος σύλλογος ή ποια χώρα μου το προσφέρει.

Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο.

Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση του να παίζεις και μόνo…

Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές κι’ αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πιο κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως.

Οργανώνεται όχι για γίνει παιχνίδι, αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι.

Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμη στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας”.
Εντουάρντο Γκαλεάνο