“Είναι το καλοκαίρι του 2006, μόλις κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ήμουν κατενθουσιασμένος με την ζωή.

Οδηγώ το ποδήλατό μου μέσα από τους ήσυχους, μικρούς δρόμους του Φόρτε Ντει Μάρμι.

Όταν περνάω από την προβλήτα οι άνθρωποι με σταματούν, με συγχαίρουν και με χτυπούν στην πλάτη.

Πρέπει να σκέφτονται ότι το να κερδίσουμε το Μουντιάλ, με έκανε πολύ χαρούμενο και έτσι ακριβώς ήταν… αλλά υπήρχε κάτι που δεν ήξεραν.

Τους έλειπε ένα ζωτικό κομμάτι της ιστορίας για να καταλάβουν πώς ήταν τα πράγματα.

Εκείνη την στιγμή ανήκα στην Ρεάλ Μαδρίτης όχι στην Μίλαν.

Ήμουν παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και στην ψυχή μου.

Είχα ένα πενταετές συμβόλαιο που με περίμενε εκεί και ένα μισθό που ήταν εξωπραγματικός.

Είχαμε συμφωνήσει σε όλα.

Φανταζόμουν τον εαυτό μου με την λευκή φανέλα.

Οι σκέψεις μου έπεφταν συχνά στο ”Σαντιάγκο Μπερναμπέου” ένα στάδιο που σπέρνει τρόμο στους αντιπάλους του.

Όταν μίλησα με τον Γκαλιάνι και του είπα για την συμφωνία με την Ρεάλ, στάθηκε να με κοιτάζει και μου είπε…

“Φίλε μου Αντρέα, δεν θα πας πουθενά.”

Αντρέα Πίρλο