«Όταν ήμουν στην Τσέλσι είχα κατάθλιψη.

Έφυγα από την Μαδρίτη για να είμαι σίγουρος ότι θα παιξω στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στις πρώτες εφτά αγωνιστικές της Πρέμιερ Λιγκ, μετά τον τραυματισμό μου στον ώμο, κατέρρευσα.

Έτσι έχασα και το Μουντιάλ.

Ήμουν εντελώς εκτός κόσμου, πήγαινα κόντρα σε όλα και σε όλους, στον διαιτητή, τους αντιπάλους, στους οπαδούς. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καλά και ήξερα ότι έπρεπε να συνέλθω αλλά δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν θέμα μιας ή δύο εβδομάδων.

Στην αρχή ένιωθα ντροπή μιλώντας για τα προβλήματα μου με έναν ψυχολόγο.

Συνήθιζα να αρνούμαι το πρόβλημα και να υποχωρώ, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν ένα χέρι να με βοηθήσει να με σηκώσει.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να γυμνάσεις το κεφάλι σου, γιατί αυτό έχει τον έλεγχο του σώματός σου.

Δεν ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, που για εμένα είναι ότι πιο όμορφο υπάρχει.

Οι ποδοσφαιριστές καταλήγουν να έχουν τα ίδια προβλήματα με όλους τους άλλους, άσχετα αν όλοι οι υπόλοιποι δεν το πιστεύουν.

Ίσως γιατί πολλές φορές το χρήμα και η φήμη μπορεί να είναι πρόβλημα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι η ζωή μας είναι αξιοζήλευτη και ότι έχουμε περισσότερα προνόμια από τους άλλους ανθρώπους, αλλά μερικές φορές τα χρήματα μπορούν να σου φέρουν προβλήματα.

Ακόμα και με την οικογένειά σου και οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν αυτό… τα χρήματα σε βοηθούν σίγουρα, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν αγοράζονται με χρήματα.

Το ίνσταγκραμ, για παράδειγμα, δείχνει μια ψεύτικη ευτυχία, υπάρχουν μέρες που είσαι λυπημένος και βάζεις μια χαρούμενη φωτογραφία που πραγματικά δεν αντικατοπτρίζει το πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή.

Αυτό μας κάνει επίσης να χάνουμε την αξία μας, γιατί οι χορηγοί και τα διαφημιστικά συμβόλαια είναι αυτά που μετράνε για εμάς.

Μετά είναι τα ρεπό που ίσως πας για καμιά μπύρα επειδή είσαι νέος και επειδή θέλεις να το κάνεις αυτό και θα βρεθείς με 300 τηλέφωνα δίπλα σου με ανθρώπους που θέλουν μια φωτογραφία μαζί σου».

Άλβαρο Μοράτα