”Πήγα στ’ αποδυτήρια στο προπονητικό κέντρο και φοβόμουν να δείξω τα μαλλιά μου.

Δεν ήθελα να τα δει.

Έκανα προπόνηση με σκουφάκι, πήγα στο ξενοδοχείο με σκουφάκι, φάγαμε βραδινό και είχα το σκουφάκι, φάγαμε πρωινό την επόμενη μέρα, ήμουν πάλι με το σκουφάκι.
Φτάσαμε στο “Γουέμπλεϊ” μπαίνουμε στ’ αποδυτήρια, ετοιμάζομαι και τότε με βλέπει ο Αλεξ Φέργκιουσον με μοϊκάνα.

“Πήγαινε να το ξυρίσεις” μου λέει.

Γέλασα για λίγο, αλλά αυτός ήταν σοβαρός.

“Όχι δεν κάνω πλάκα, πήγαινε να το κόψεις” είπε και έπρεπε να βρω πλέον κάτι να ξυρίσω το μαλλί.

Ο προπονητής έχει πάντα δίκιο και έχει τον έλεγχο.
Τη σημερινή εποχή είναι κάτι πολύ απλό και φυσιολογικό να παίξεις με χρωματιστά παπούτσια, ή να έχεις τατουάζ στον λαιμό ή να κάνεις ένα περίεργο κούρεμα, όμως, ο Σερ Άλεξ, όταν μεγαλώναμε, δεν μας άφηνε καν να πατήσουμε το χορτάρι αν είχαμε κόκκινα ή λευκά παπούτσια.

Έχει αλλάξει αυτό πλέον.”
Nτέιβιντ Μπέκαμ