Ο Μαραντόνα έκανε τον κόσμο να ταυτιστεί μαζί του, ειδικά αυτούς που αγωνίζονται στην ζωή τους περισσότερο.
Για να καταλάβεις αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις μόνο την λογική σου, ο Ντιέγκο έχει να κάνει με τα συναισθήματα. Κάποιοι λένε ότι δεν ήταν καλό παράδειγμα.
Πάντα έλεγε ότι δεν ήθελε να είναι πρότυπο για κανέναν, αυτό που ήθελε ήταν να είναι κάποιος σαν όλους τους άλλους.
”Ακολουθήστε τα βήματα μου εντός γηπέδου, αλλά πρότυπο για τον καθένα πρέπει να είναι η οικογένειά του.”
Απο τους λίγους που πλήρωσε όλα τα λάθη του και τα πάθη του.
Δεν έψαξε για άλλοθι.
Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για το λάθος ενός συμπαίκτη.
Όταν έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον, ειδικά αν ήταν μικρότερος, περίμενε να αδειάσουν τα αποδυτήρια, το ίδιο έκανε και στη Νάπολι, το ίδιο και στην Εθνική Αργεντινής.
Ποτέ δεν παραπονέθηκε για φάουλ και υπέφερε τα πάνδεινα.
Πάντα υπερασπιζόταν τους συμπαίκτες του και τους φίλους του, δεν κρύφτηκε ποτέ.
Πάντα τους θεωρούσε τους πιο δυνατούς και τους έκανε να αισθάνονται πως είναι οι καλύτεροι.
Θα μπορούσε να αργήσει σε μια προπόνηση, αλλά πάντα έπαιζε, ακόμα κι’οταν ήταν τραυματίας ή άρρωστος.
Πάντα είχε κίνητρο.
Τα έβαζε με τους ισχυρούς, ποτέ με τους αδύναμους.
Είπε πράγματα που τόσοι πολλοί θα θέλαμε να πούμε.
Ολοι τα σκέφτονται και μετράνε τις συνέπειες.
Αυτός δεν μέτρησε καμιά συνέπεια, έλεγε την αλήθεια χωρίς φόβο, γιατί αυτός ήταν ο Μαραντόνα!
Τον εξαπάτησαν πολλοί άνθρωποι, ακόμα και παιδικοί του φίλοι, αλλά συνέχισε να πιστεύει στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ήταν ηγέτης παντού, σε όλα.
Οι δικοί του άνθρωποι τον αγαπούσαν γιατί ένιωθαν ότι τους αγαπούσε και τους προστάτευε, ο καλύτερος όλων…
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα!
