parenting.com

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Μάρκο Ματεράτσι.
Είχε φύγει πολύ απογοητευμένος από την Ιταλία για να μετακομίσει στο εξωτερικό, στην Αγγλία, για να παίξει στην Έβερτον.
Ήμουν στην Περούτζια και με τον πρόεδρο Λουτσιάνο Γκαούτσι αποφασίσαμε ότι θα ήταν σκόπιμο να αγοράσουμε έναν αμυντικό.
Θυμάμαι ότι έλεγα: "Aς προσπαθήσουμε να πάρουμε τον Materazzi.
Είναι ένας παίκτης που δεν τον αντιπαθώ, έχω φτιάξει πολλούς στην καριέρα μου, θέλω να δοκιμάσω και μαζί του".
Έτσι ο Πρόεδρος Γκαούτσι πείστηκε και τον έκανε να έρθει στην Περούτζια.
Η αγγλική εμπειρία δεν τον ικανοποίησε, ένιωθε άσχημα.
Στην Περούτζια ανέκαμψε και ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα γι'αυτόν.
Θυμάμαι ότι, όταν έφυγα για την Μπρέσια, θα ήθελε να με ακολουθήσει, αλλά στο μεταξύ οι τιμές του είχαν αυξηθεί και δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε οικονομικά.
Ο γιος μου Μάσιμο μου είπε ότι μια μέρα τηλεφώνησε στο σπίτι στο Άσκολι και είπε χαριτολογώντας...
 «Μην πεις τίποτα στον πατέρα σου, αλλά επειδή η Μπρέσια έχει υπογράψει τον Καλόρι από την Περούτζια, πρέπει να με βοηθήσεις.
 Θα μπω στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του και θα τον ακολουθώ κρυφά. 
Όταν φτάνει στη Μπρέσια, πετάγομαι από το πορτμπαγκάζ και ίσως ο πατέρας σου να συγκινηθεί και να με πάρει κι'εκεί...»
Είμαι χαρούμενος που ο Ματεράτσι έκανε μια σπουδαία καριέρα, μέχρι να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. 
Είναι ένα αγόρι που υπέφερε πολύ από τον χαμό της μητέρας του όταν ήταν πολύ μικρός.
Είναι πόνοι που σε σημαδεύουν.
Το ξέρω.
Μια πολύ δυνατή προσωπική σχέση έχει παραμείνει με τον Μάρκο, ακόμα και με την οικογένειά μου.
Τηλεφώνησε τη μέρα που γεννήθηκε το μωρό του και μας είπε...
«Θα την πω Άννα, από τη μητέρα μου».
Ένιωσα κι εγώ αυτή τη χαρά.
Ο γιος μου, λίγες μέρες πριν γεννηθεί η εγγονή μου, μου είπε ότι θα της δώσει το όνομα της μητέρας μου, Iole.
Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου, την ίδια μέρα που με άφησε η μαμά».
Κάρλο Ματσόνε

«Ο Σνάιντερ είναι ο μεγάλος μου δάσκαλος.
Συχνά εξακολουθούμε να πηγαίνουμε για φαγητό μαζί και δεν χάνει ευκαιρία να μου μαθαίνει τόσες πολλές λέξεις, άλλες όμορφες, άλλες... λίγο άσχημες.
Φάρσες??
Ναι, μερικές φορές μου έκαναν στα αποδυτήρια.
Μια μέρα μέσα σε ένα σλιπ μου βρήκα  κρέμα ξυρίσματος με μενθόλη.
Μύριζε άσχημα… και ήταν αδύνατο να το φορέσω. 
Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιος το έκανε, αλλά έχω υποψίες για τον Σνάιντερ.
Στην πραγματικότητα, είμαι σχεδόν 100% σίγουρος ότι ήταν αυτός».
Γιούτο Ναγκατόμο

«Μου άρεσε να κάνω αστεία στο Nagatomo.
 Όταν έφτασε στην Ίντερ, δεν μιλούσε πολύ καλά ιταλικά.
Μια μέρα πριν τον αγώνα, ο Πρόεδρος Μοράτι μπήκε στα αποδυτήρια και σηκωθήκαμε όρθιοι για να τον χαιρετήσουμε, δίπλα μου ήταν ο Ναγκατόμο και του είπα...
«Όταν έρχεται ο Πρόεδρος, σε ένδειξη σεβασμού, πρέπει να σηκωθείς και μετά να πεις «Ciao Bastardo».
Ο Πρόεδρος πέρασε απο όλους και όταν έφτασε στα δικά μας, ο Γιούτο του είπε...
 «Γεια σου μπάσταρδ...» και υποκλίθηκε.
Ο Μοράτι γέλασε γιατί κατάλαβε το αστείο!
Ήταν πραγματικά μια διασκεδαστική στιγμή που όσοι ήταν στα αποδυτήρια εκείνη την στιγμή θα την θυμούνται για πάντα».
Γουέσλει Σνάιντερ

«Όσο παρακολουθούσα μαθήματα προπονητικής, αποφάσισα να πάω ένα είδος «προπονητικού ταξιδιού».
Προορισμός Ολλανδία.
Στόχος μου είναι να μελετήσω προσεκτικά τις μεθόδους του Van Gaal, ενός μάστερ του ποδοσφαίρου. 
Ένας άνθρωπος που μιλώντας για τον ίδιο σε κάποιους δημοσιογράφους, χαρακτήρισε περήφανα τον εαυτό του «αλαζονικό και κυρίαρχο».
Πηγαίνουμε στο αθλητικό κέντρο της ΑΖ για πρώτη φορά και είμαστε τυχεροί, η προπόνηση είναι ανοιχτή.
Ποτέ δεν παίρνω τα μάτια μου από τον Van Gaal, ούτε όταν κοιτάζει το ρολόι του ανάμεσα στις ασκήσεις.
Στο τέλος της συνεδρίας σκέφτομαι να τον πλησιάσω και να συστηθώ, αλλά μετά κυριαρχεί η συστολή και το αφήνω να φύγει. 
Επιστρέφουμε την επόμενη μέρα, αλλά η προπόνηση είναι κεκλεισμένων των θυρών.
Το ίδιο προσπαθώ.
«Ας είμαστε αδιάφοροι» λέω.
 Βρίσκουμε μια τρύπα και μπαίνουμε εντός αποδυτηρίων.
Μετά από λίγο νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο μου. Δεν γυρίζω.
«Μια ακόμη στιγμή. Πέντε λεπτά και πάμε, το ορκίζομαι».
Αυτό το άγγιγμα πάλι, στην πραγματικότητα λίγο πολύ βαρύ για να είναι της Elisabetta, της γυνάικας μου.
«Έλα, Μπέτα…»
«Συγγνώμη, Κύριε…»
Γυρίζω και βλέπω έναν τεράστιο άντρα να στέκεται πίσω μου. 
Μοιάζει με τον κακό αδερφό του Ρόναλντ Κούμαν, πρώην Ολλανδού παίκτη, με επιβλητική σωματική διάπλαση. 
Είναι άνθρωπος της ασφάλειας του συλλόγου.
«Κατασκοπεύετε τον κύριο Φαν Χάαλ; Δεν μπορείς να μείνεις εδώ!».
Προσπαθώ να του εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ...
 «Δεν είμαι κατάσκοπος... είμαι παλιός παίκτης της Γιουβέντους» λέω, χωρίς να βλέπω καμία αντίδραση σε αυτόν.
Είναι σφίγγα. Μια μάλλον θυμωμένη σφίγγα.
«Θέλω απλώς να δω τον Φαν Χάαλ να προπονεί».
Η Ελισαμπέτα γελάει σαν τρελή βλέποντάς με να τα δοκιμάζω όλα μάταια για να μείνω στον χώρο.
«Καταλαβαίνω ποιος είσαι αλλά δεν μπορείς να μείνεις εδώ» είναι η οριστική απάντησή του.
Καταλήγει ότι πριν φύγω του υπογράφω ένα αυτόγραφο αλλά πρέπει να αποχαιρετήσω την ιδέα ότι θα δω τον Φαν Χάαλ απο κόντα».
Αντόνιο Κόντε

"Ο Μπουφόν είναι φανταστικός και σαν τερματοφύλακας αλλά κυρίως σαν άνθρωπος!

Ο καλύτερος τερματοφύλακας που είδα παραμένει ο Μπουφόν, ένα πραγματικό φαινόμενο... Είχα πάντα μια ξεκάθαρη ιδέα, όταν αντιμετώπιζα τον Μπουφόν, ότι δίνει στην ομάδα μια περίεργη αίσθηση ασφάλειας.

Με τα χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο δυνατός, γιατί έχει χάρισμα και χρειάζεται μόνο μια ματιά για να στείλει ένα μήνυμα.
Επιπλέον, χαμογελά όλη την ώρα στο γήπεδο, είναι θεμελιώδης νόμος, άνθρωπος που χαμογελάει είναι σίγουρος για τον εαυτό του.''
Ρονάλντο

Πρωταθλητής κόσμου του 2006 με την εθνική Ιταλίας.

Σ’ αυτή τη διοργάνωση ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας.

Έλαβε τη δεύτερη θέση σε έρευνα για τη Χρυσή Μπάλα, την οποία έλαβε ο συμπαίκτης του στην εθνική Ιταλίας Φάμπιο Καναβάρο.

Το 2001 έγινε ο ακριβότερος τερματοφύλακας του κόσμου, καθώς η μεταγραφή του στη Γιουβέντους κόστισε στην ομάδα του Τορίνο περίπου 52 εκατομμύρια ευρώ.

Το ρεκόρ του το έσπασε το 2018 ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας Άλισον Μπέκερ που μετεγγράφηκε από τη Ρόμα στη Λίβερπουλ για 75 εκατ. €.

Το ρεκόρ, ωστόσο, πλέον το κατέχει ο Ισπανός Κέπα Αριθαμπαλάγα που μετεγγράφηκε από την Μπιλμπάο στην Τσέλσι για 80 εκατ. ευρώ.

Τη χρονιά 2002–03 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος παίκτης του Τσάμπιονς Λιγκ και έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που έλαβε αυτόν τον τίτλο.

Το 2003, το 2004, το 2006, και το 2007 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας.

Στις 19 Ιαναουαρίου 2009 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας της περιόδου 1987–2009.

Στις 7 Φεβρουαρίου 2011 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Το 2018 κατέκτησε το ένατο πρωτάθλημα της καριέρας του και έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα πρωταθλήματα στην Ιταλία.

Κατέκτησε, επίσης, το πέμπτο του Κύπελλο Ιταλίας, συμπληρώνοντας μάλιστα 300 αγώνες χωρίς να δεχτεί γκολ σε σύνολο 655.

Το ψευδώνυμο του Μπουφόν είναι ”Σούπερμαν” το οποίο έχει από την περίοδο των συμμετοχών του στην Πάρμα ως νεαρός.

Μετά τον αγώνα με την Ίντερ, όταν απέκρουσε το πέναλτι του Ρονάλντο, έβαλε φανέλα με το γράμμα S.

Κατέχει το ρεκόρ για τα πιο καθαρό παθητικό της Σέριε Α και την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Κατέχει, επίσης, το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη διάρκεια χωρίς να δεχτεί γκολ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, σε πάνω από 12 αγώνες πρωταθλήματος δεν είχε δεχτεί γκολ, για 974 συνεχόμενα λεπτά κατά τη διάρκεια της σεζόν 2015–16, καθώς και έχοντας επιτύχει τα περισσότερα ματς (10) διαδοχικά χωρίς να δεχτεί τέρμα, στην ίδια χρονιά.

Είναι, επίσης, ένας από τους δέκα παίκτες με τις περισσότερες επίσημες εμφανίσεις στην καριέρα τους, με πάνω από 1.100.

«Πέρασα τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής μου στο Capo. 
Γεννήθηκα εκεί, στο via della Sfera νούμερο 19.
Sfera, όπως η μπάλα.
Μια ασταθής στέγη και τέσσερις γκρεμισμένοι τοίχοι, ραμμένοι σαν δέρμα σε ένα λιτό σπίτι που με προστάτευε από το θανατηφόρο κρύο εκείνων των ημερών.
Στο Παλέρμο χιόνιζε την 1η Δεκεμβρίου 1964.
Υπάρχουν ηλικιωμένοι στην πόλη που έχουν δει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των UFO στην Piazza Politeama, αλλά δεν έχουν δει χιόνι ποτέ πριν απο εκείνη την ημέρα.
Ζύγιζα μόνο εννιακόσια γραμμάρια όταν ήρθα στον κόσμο, επτά μήνες μετά τη σύλληψή μου.
Η μητέρα μου Giovanna ήταν δεκαέξι και ο πατέρας μου Mimmo δεκαοκτώ.
Δεν ανέπνευσα όταν βγήκα από τη μήτρα.
Η μαία με τύλιξε αμέσως με πολλές κουβέρτες, ήμουν περιτριγυρισμένος από πλαστικά μπουκάλια δεμένα γύρω μου και γεμάτα ζεστό νερό.
«Δεν ξέρω αν ζει», σκέφτηκε ρεαλιστικά, προσθέτοντας στη συνέχεια...
 «Δεν αξίζει καν να τον πάμε στο νοσοκομείο».
«Όχι», συμφώνησε η μητέρα μου, «όχι στο νοσοκομείο. 
Μετά δεν θα μου το δώσουν πια πίσω».
Μετά από περίπου δέκα ατελείωτα λεπτά, το λευκό της επιδερμίδας μου πήρε μια λιγότερο χλωμή απόχρωση και κινήθηκα ελαφρώς.
"Είναι ζωντανός, είναι ζωντανός!" φώναξε η μαία.
Πολύ αδύναμος για να πιπιλίσω το στήθος, ταιζόμουν σαν πουλί.
Η μητέρα μου έριχνε το γάλα της σε ένα μικρό μπολ ή μερικές φορές ακόμα και στο χέρι της, μάζευε μια μικρή ποσότητα σε ένα κουταλάκι και την έφερνε στο στόμα μου, εκατοστό εκατοστό.
Ωστόσο, οι συνθήκες μου ήταν εξαιρετικά επισφαλείς.
Η γιαγιά μου από τον πατέρα μου, την επόμενη μέρα, μπήκε στο σπίτι με μια πένθιμη έκφραση και ρώτησε...
«Πού είναι αυτό το πλασματάκι;».
Περίμενε να αποτίσει τα σέβη της στο μικροσκοπικό σώμα, αλλά προς έκπληξή της, με βρήκε ζωντανό.
Είχα ντριμπλάρει τον θάνατο».
Τότο Σκιλάτσι

«Στην Μπάγερν Μονάχου ο Φαν Χάαλ δεν είχε κανένα διάλογο με κανέναν στα αποδυτήρια, παρά μόνο με τους φίλους του και τους Ολλανδούς.
Πραγματικά έκανε πολλά se μένα, αλλά εντάξει είναι παρελθόν πλέον.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο για αυτόν που είναι πολύ αστείο.
Η ομάδα περνούσε κάποτε μια περίοδο που δεν τα πήγαινε καλά.
Θυμάμαι ότι μια Κυριακή, αφού χάσαμε ένα παιχνίδι, ο Φαν Χάαλ κάλεσε όλη την ομάδα και άρχισε να μας φωνάζει...
"Δεν είστε ομάδα! Δεν έχετε τα αρχ... που έχω εγώ!"
Σε εκείνο το σημείο ο προπονητής κατεβάζει το παντελόνι του για να τονίσει την ιδέα του και στην πράξη, μόνο που είχε μια μεγάλη κοιλιά που κατέβαινε προς τα κάτω και κάλυπτε τα πάντα, οπότε, στην πραγματικότητα, δεν μπορούσες να δεις, αυτά που ήθελε.
Του είπα λοιπόν...
«Κύριε, αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε, υπάρχει μια μεγάλη κοιλιά εκεί!».
Εκείνη τη στιγμή ξέσπασαν όλοι σε γέλια.
Κι εκείνος, ακόμα πιο θυμωμένος, απάντησε...
«Τολμάτε να γελάτε;»
Αλλά ήταν φυσικό για μένα να κάνω αυτό το αστείο.
Τότε εντάξει είχαμε τις χειρότερες σχέσεις, μάλιστα μετά από λίγο έφυγα απο την Μπάγερν, όπως ήτα φυσικό».
Λούκα Τόνι

Μουντιάλ 1958!
Οι Βραζιλιάνοι κυριάρχησαν!
Ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης ήταν ο Ντίντι και δεύτερος ο Πελέ, ο οποίος ήταν δεύτερος σκόρερ (πρώτος ο Zιστ Φοντέν) και καλύτερος νέος παίκτης της διοργάνωσης.
Ο μέσος όρος των γκολ στη διοργάνωση αυτή ήταν 3,60 ανά αγώνα (126 γκολ σε 35 αγώνες), η τελευταία διοργάνωση που ο μέσος όρος ήταν υψηλότερος από τρία γκολ.
Στον τελικό στο 5–2 με τη Σουηδία, ο Πελέ πέτυχε δύο γκολ, το πρώτο στο 55ο λεπτό που αύξησε τη διαφορά σε 3–1, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα εντυπωσιακότερα στην ιστορία όλων των Παγκοσμίων Κύπελλων, ο ίδιος το είχε χαρακτηρίσει σε συνέντευξή του ως το πιο αξέχαστο της καριέρας του.
Την ημέρα του τελικού ήταν 17 ετών και 249 ημερών, ο νεότερος παίκτης που είχε αγωνιστεί σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, ρεκόρ που έχει μείνει ακόμα ακατάρριπτο.
Ακατάρριπτη είναι και η επιτυχία του να σκοράρει και να κατακτήσει το κορυφαίο τρόπαιο σε τόσο νεαρή ηλικία.
Ο ίδιος θεώρησε ότι αυτή ήταν η πιο ταλαντούχα, σε ατομικό επίπεδο εθνική Βραζιλίας όλων των εποχών.
«Ήθελα να χειροκροτήσω το πέμπτο γκολ», είπε ο Σουηδός αμυντικός Σίγκε Πάρλινγκ μετά το τέλος του αγώνα.
Με τη λήξη του τελικού, οι συμπαίκτες του σήκωσαν το παιδί θαύμα στους ώμους τους και πανηγύρισαν το πρώτο παγκόσμιο τρόπαιο.
Ο Πελέ ξέσπασε σε λυγμούς στην αγκαλιά του τερματοφύλακα Ζιλμάρ.
Η Βραζιλία έγινε η πρώτη ομάδα μιας ηπείρου που κέρδισε τον τίτλο σε άλλη ήπειρο.

«Προέρχομαι από μια κανονική οικογένεια, ο πατέρας μου ο Αμερίγκο ήταν εργάτης και η μητέρα μου η Αντωνία ήταν νοικοκυρά, ενώ ο αδερφός μου ήταν βενζινάς.
Ζούσαμε στη Ρώμη, στη συνοικία Bufalotta, ήταν λίγο δύσκολο να τα βγάλουμε πέρα.
Σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο μετά την Β' Γυμνασίου και άρχισα να δουλεύω σε ένα κατάστημα με είδη σπιτιού και μετά σε ένα κατάστημα υποδημάτων.
Πρωινή εργασία, απογευματινή προπόνηση.
Έμαθα την αίσθηση της θυσίας και τη γεύση της κατάκτησης, ενώ αγανακτώ που δεν έχω πάει σχολείο και που δεν σπούδασα.

Για να φτάσεις στη Serie A σε ηλικία 27 ετών όπως έκανα εγώ, χρειάζεται πάθος.
Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό προσόν είναι το πάθος, η επιθυμία να βελτιώνεσαι πάντα.
Η γενναιοδωρία ήταν πάντα προνόμιο μου.
Όταν η Φιορεντίνα απέτυχε και υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία, για να μείνω έχασα τρία εκατομμύρια ευρώ.
Είμαι ακόμα περήφανος που έκανα αυτή την επιλογή, μέχρι σήμερα».
Άντζελο Ντι Λίβιο
Στρατιώτης, άνθρωπος ενός ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει πια, δυστυχώς...

«Αυτό που συνέβη στον Νταβίντε, μας άγγιξε βαθιά.
Λέω δυστυχώς, αλλά τότε ήταν μια κατάσταση που μου επέτρεψε να αναπτυχθώ και να βελτιωθώ ως άνθρωπος.
Μετά την απώλεια του ανακάλυψα νέες καταστάσεις στη διοίκηση της ομάδας, με βοήθησε να ανοίξω ακόμα περισσότερο το μυαλό μου, να παρατηρώ καλύτερα και να μένω πιο κοντά στους παίκτες μου.
Έχω κερδίσει ένα πρωτάθλημα αλλά είχα αρνητικές εμπειρίες σε όλη την καριέρα μου και αυτές με βελτίωσαν περισσότερο.
Το πλήγμα που δέχτηκα ήταν τρομερό, όταν πήγα στο αθλητικό κέντρο της Φιορεντίνα δύο μέρες αργότερα, ένιωσα πολύ κοντά στους παίκτες μου και μέσα απο καθέναν από αυτούς προσπάθησα να καταλάβω πώς να ξεπεράσω μια τόσο δύσκολη στιγμή.
Με βοήθησαν οι ίδιοι οι παίκτες.
Δεν χρειάζεται να είμαι φίλος, αλλά συνειδητοποίησα ότι η προστασία τους λίγο περισσότερο και η δημιουργία ενός συναισθηματικού δεσμού, τους κάνει να μεγαλώνουν και να χαίρονται, οπότε έκανα ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση».
Στέφανο Πιόλι