parenting.com

”Σήμερα οι ποδοσφαιριστές είναι μαριονέτες στα χέρια των μάνατζερ.

«Θέλω 10 εκατομμύρια».

Πώς όμως μπορεί να γίνει μια τέτοια επένδυση;

Σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός όλης της ομάδας.

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου πρέπει να έχει μια ισοστάθμιση, με σταθερές δεσμεύσεις.

Είσαι ο πιο δυνατός στον κόσμο;

Το έχεις δείξει στο γήπεδο;

Εντάξει, 10 εκατομμύρια, γιατί είσαι μεγάλος παίκτης και όλοι οι υπόλοιποι σε παραδέχονται.

Ολοι πρέπει να προσαρμοστούν, με βιώσιμους μισθούς σε μια τέτοια περίπτωση.

Βλέπω παιδιά να ανεβαίνουν από τις ακαδημίες στην πρώτη ομάδα και μετά από μισή σεζόν σε καλό επίπεδό, ”χτυπάνε” τους συλλόγους κερδίζοντας πολλά χρήματα.

«Παίζω καλά, θέλω 2 εκατομμύρια τη σεζόν, αλλιώς θα φύγω».

Τι? Για δύο γκολ και δύο καλά παιχνίδια;

Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν 24χρονοι που παίρνουν 7 με 8 εκατομμύρια, αυτό δεν είναι φυσιολογικό πράγμα. Ας το κάνουμε σωστά, αλλιώς το ποδόσφαιρο θα τελειώσει σύντομα.”

Manuel Rui Costa

«Λίγα ματς μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, ο Jaap βρέθηκε θετικός σε νανδρολόνη.
Υπήρξε μια οργή στα αποδυτήρια, χτύπησε έναν γύψινο τοίχο και τον έριξε κάτω.
Έμοιαζε με τον Χαλκ.
Ισχυρίστηκε ότι δεν πήρε τίποτα.

Πάντα τον πιστεύαμε, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι’αλλιώς.

Επίσης λόγω του γιατί… βρείτε κάποιον ικανό εκείνη τη στιγμή να τον κατηγορήσει για το αντίθετο!
Λέγεται ότι η νανδρολόνη χρησιμοποιήθηκε για να μπει σε μυϊκή μάζα, αλλά δεν μπορούσε να γίνει ”μεγαλύτερος” απ’ότι ήταν.
Όταν έπεφτε ο Σταμ για τάκλιν, ρίσκαρες τη ζωή σου, αν σε έπιανε θα κατέληγες στις κερκίδες.
Αντ’ αυτού εκτός γηπέδου ήταν πραγματικά καλό παιδί.
Ηρεμος, γλυκός, παρά το πρόσωπο του δολοφόνου.

Ένα καλοκαίρι προετοιμαζόμασταν στην Καλαβρία και είμασταν μαζί με τις οικογένειές μας.
Κάποιοι παίκτες ήταν στην πισίνα, άλλοι στο μπαρ.
Αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία και να ψάξουμε για τον Γιαπ.

Αλλά δεν μπορέσαμε να τον βρούμε.
”Σίνισα, κοίτα, είναι εκεί.”
Γυρίζω και τον βλέπω να κάθεται στην παιδική πισίνα, όχι πάνω από μισό μέτρο, στη μέση, με το νερό να τον φτάνει ίσως μέχρι το γόνατο.
Πλησιάζω… «Γιαπ, έλα, πάμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα».
Η απάντηση χαμηλόφωνη…

«Όχι ευχαριστώ, μπορείτε να φύγετε, εδώ θα μείνω. Δεν ξέρω κολύμπι, φοβάμαι το νερό. “
Απίστευτο.

Έτσι, όπως όλοι οι άλλοι, φοβόταν κι’αυτός κάτι. “
Σίνισα Μιχαΐλοβιτς

Ρώμη, καλοκαίρι του 1985, συνοικία Porta Metronia.
Οι μαγαζάτορες έβλεπαν ένα αγοράκι που έκανε απίθανα πράγματα με μια μπάλα.
Είναι ένα καλοκαιρινό απόγευμα όπως όλα τα άλλα στην περιοχή Porta Metronia της Ρώμης.
Η άσφαλτος, καυτή και σκληρή, χτυπάει κάτω από τα πόδια μιας παρέας πιτσιρικάδων που έχουν μάτια μόνο για μια μπάλα.
Είναι τα μέσα της δεκαετίας του '80 και στο δρόμο τα παιδιά ακόμα ονειρεύεται την κραυγή του Ταρντέλι.
Η Ιταλία είναι αυτή που προσπαθεί σιγά σιγά να κυριεύσει το ποδόσφαιρο ολοκληρωτικά.
Τα παιδιά, η πολιτική δεν τα αγγίζει.
Στο δρόμο παίζουν και ονειρεύονται.
Στη Via Vetulonia 18, ζει ένα ξανθό παιδί που φεύγει απο το σπίτι τρέχοντας, για να παίξει ποδόσφαιρο.
Όλα τα παιδιά στη γειτονιά, μικροί και μεγάλοι, τον θέλουν στην ομάδα.
"Είναι ξεχωριστός!"..
"Μαζί του κερδίζεις, πάντα!"..
Μπροστά στο σχολείο, όπου η μπάλα τρέχει πάντα ξέφρενα, η κυρία Πιέρα, από τον πάγκο του μαγαζιού της, του βάζει ένα ποτήρι νερό ανάμεσα στα γκολ και στους πανηγυρισμούς και τον θαυμάζει όλη μέρα.
Το ίδιο και ο εφημεριδοπώλης, που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα, που γεμίζει τη ζωή εκείνου του νεαρού αγοριού με τα θρυλικά αυτοκόλλητα Panini.
Ρώμη, 28 Μαρτίου 1993, κάπου στην Πόρτα Μετρώνια.
-Θυμάσαι εκείνο το αγοράκι που ήταν καλός στην μπάλα αλλά δεν πρόλαβες να έρθεις να τον δεις μαζί μου;
Ναι.
Ήταν ο Φραντσέσκο Τότι, το αγοράκι που μπαίνει τώρα στο γήπεδο...

Το ντεμπούτο στην Serie D το έκανε μόλις στα δεκαπέντε του χρόνια, με την φανέλα της Λουτσέζε.
Η μεταγραφή στη Ρετζίνα και το ντεμπούτο στη Serie B ήρθε στα 17 του χρόνια.
Μετά από δανεισμό το 2012 στην Cuneo στη Lega Pro, επέστρεψε στην Reggina την επόμενη χρονιά για να αγωνιστεί για το πρωτάθλημα της Serie B.

Μια σεζόν που αποδεικνύεται αποτυχημένη για την ομάδα της Καλαβρίας που υποχωρεί στη Lega Pro.
Η καριέρα του δεν φαίνεται να απογειώνεται… αλλά στο χειρότερο δεν υπάρχει ποτέ τέλος.
Το 2015, η Ρετζίνα δηλώνει πτώχευση και στα 22 του χρόνια ξαφνικά βρίσκεται ”αλυσοδεμένος” και αβέβαιος για το μέλλον.
Η σανίδα σωτηρίας του λέγεται Matera και ο προπονητής Pasquale Padalino, ο οποίος εκτός του ότι τον πιστεύει ως ποδοσφαιριστή, αποφασίζει να του αλλάξει ρόλο στο γήπεδο, από κεντρικό αμυντικό, σε δεξί μπακ.
Τίποτα πιο εύστοχο.
Δύο εξαιρετικές σεζόν με Μatera, πάντα στην Pro League, αξίζουν το κάλεσμα της Empoli… Aδύνατον να αρνηθεί.
Με την ομάδα της Τοσκάνης φτάνει αμέσως στη Serie A όπου έκανε ντεμπούτο στα 25 του χρόνια.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το 2019 τον αγόρασε η Νάπολι και αποτελεσε αναπόσπαστο στοιχείο του σχηματισμού καμπάνας στο γήπεδο και έγινε ο αρχηγός.
Το 2021 κέρδισε και ευρωπαϊκό, ως πρωταγωνιστής, με την Εθνική Ιταλίας.
Το ποδόσφαιρο, κάπως σαν τη ζωή, μπορεί να είναι πραγματικά απρόβλεπτο…

Απο τα αζήτητα, μπορείς να γίνεις ένας απο τους ισχυρότερους δεξιούς μπακ στην Ευρώπη.
Giovanni Di Lorenzo…

«Το να εκτελέσω και το δεύτερο πέναλτι ήταν αρκετά φυσιολογικό, στο ποδόσφαιρο το κάνεις, υπάρχει ένα συναίσθημα εκδίκησης αφού χάσεις το πρώτο.
Γιατί εκτέλεσα και τρίτο;
Κανείς δεν ξέρει, αλλά και κανείς δεν ερχόταν να πάρει την μπάλα…
Ο μόνος που πλησίασε ήταν ο Αγιάλα…
”Μάρτιν, το ‘έχεις; “.
”Λοιπόν, ναι, το έχω. “
Δεν είπε άστο σε μένα καλύτερα… θα το άφηνα σε αυτόν.
Τελικά έχασα τρία πέναλτι σε έναν αγώνα.
Τι μου είπε ο Μπιέλσα…
Ότι ήμουν εγωιστής.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ήθελε να εκτελέσει πέναλτι.».
Μάρτιν Παλέρμο, έν έτει 1999, για το Κόπα Αμέρικα, σε ένα Αργεντινή – Κολομβία…

“Τη νύχτα μεταξύ 5 και 6 Ιανουαρίου ονειρεύτηκα τον Τζιανλούκα Βιάλι.

Δεν είχα κοιμηθεί καλά, ξυπνούσα και ξανακοιμόμουν και κάποια στιγμή στον ύπνο μου θυμάμαι να έχω ζήσει μια κατάσταση στην οποία αγκαλιαζόμασταν και πανηγυρίζαμε χαρούμενοι, με την ξεγνοιασιά των νεανικών μας εποχών, στην οποία μοιραζόμασταν τον δρόμο, που τότε μας οδήγησε να παίξουμε μαζί στην εθνική ομάδα.
Στο όνειρο μου έλεγε να προσέχω, αλλά δεν σταματήσαμε, γελούσαμε και αγκαλιαζόμασταν και όταν ξύπνησα είχα μέσα μου ένα ευχάριστο συναίσθημα.
Στη συνέχεια όμως, λίγο μετά, έσπασα από την
είδηση ότι είχε πεθάνει.
Ένας τελευταίος χαιρετισμός από έναν καλό φίλο;

Το ερμηνεύω έτσι

Τελευταία η προσοχή μου ήταν πάνω του και του έστειλα αρκετά μηνύματα, δυστυχώς χωρίς να πάρω απάντηση, πράγμα που με ανησύχησε ακόμα περισσότερο.
Τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθούσα να μείνω κοντά του στο νοσοκομείο
με κάθε τρόπο που μπορούσα.
Βρεθήκαμε για πρώτη φορά στο Coverciano, εγώ ήμουν παιδί από τη Γιουβέντους και αυτός από την Κρεμονέζε, ήμασταν δεκατεσσάρων ή δεκαπέντε χρονών.
Ο Gianluca ήταν ένας έξυπνος τύπος.
Μεγάλος πρωταθλητής, αλλά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ομορφιά του ανθρώπου και η ευτυχία του.
Το άθλημα έχασε έναν σπουδαίο χαρακτήρα, με πάθος που δεν αφορά μόνο την επαγγελματική εμφάνιση.
Ότι έσπειρες θερίζεις και αυτός έσπειρε με ευφυΐα και νοημοσύνη.
Τον εκτιμούσα γιατί πάντα έλεγε ότι σκεφτόταν και για το ότι παρέμενε πάντα συνετός και ώριμος με όλους.

Έδειξε μεγάλο θαρρος, το οποίο είχε και σαν παίκτης, αντιμετωπίζοντας μια μάχη που τον τρόμαζε αλλά δεν έκανε πίσω.
Γι’ αυτό όλες οι τιμές και τα αφιερώματα που του αποδίδονται δεν είναι ποτέ αρκετά.
Ένας υπέροχος άνθρωπος που θα μας λείψει πολύ. “
Ο Τζιουζέπε Γκαλντερίσι για τον φίλο του Gianluca Vialli

«Ο Dinho ήταν ιδιοφυΐα και όχι μόνο στο γήπεδο.

Τη μέρα που δεν ένιωθε χαρούμενος, δεν έπαιζε καλά.

Ωστόσο, ερχόταν συχνά στα αποδυτήρια χαμογελώντας και χαρούμενος και μου έλεγε…

”Σάμουελ, πώς αισθάνεσαι;”

Αν του απαντούσα κι’εγώ ‘οκ’ τότε έλεγε…

‘Τέλεια, πάμε να κερδίσουμε'”.
Σάμουελ Ετό

”Μια φορά είδα τον Ροναλντίνιο να έρχεται κατευθείαν στο προπονητικό κέντρο και να μπαίνει στα αποδυτήρια φορώντας σαγιονάρες και βρώμικα πόδια μέσα στην άμμο.

Κοίταξα το πρόσωπο του Λιλιάν Τουράμ και αμέσως έφυγε γελώντας.

Ποιος ξέρει πού ήταν μισή ώρα πριν έρθει για προπόνηση.
Κάτι που δεν είχα ξαναδεί σε μια ελίτ ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα.
Αλλά ήταν ο Ροναλντίνιο και όλα συγχωρούνταν, για όλα ήταν ικανός.”
Τζιανλούκα Τζαμπρότα

”Ήμουν στην Udinese και ήμουν φίλος με τον Siqueira που μου σύστησε τον Ronaldinho σαν έκπληξη, στο Μιλάνο.

Πήγαμε σπίτι του και ήταν σαν ντίσκο.
Δεν καταλάβαινα που πηγαίναμε, το κατάλαβα μόνο όταν συνάντησα τον Dinho κάτω στις σκάλες…

Ηταν πάντα το είδωλό μου, τον παρακολουθούσα όλη νύχτα, ήταν γεμάτος με κορίτσια στην αγκαλιά του!
”Ήμουν εκεί μέχρι τις 6 το πρωί και είχα προπόνηση στις 10.

Δεν πας σε προπόνηση αν βγεις σε πάρτι του Ροναλντίνιο”
Φελίπε Σοντίνια

”Ήταν ο Paolo Maldini, με τον οποίο στα αποδυτήρια, μετά τον αγώνα, συχνά αλλάζαμε φανέλες.
Δεν μπορούσα να του πω όχι, γιατί ήταν μνημείο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, γιατί ήξερε πώς να κάνει τον εαυτό του να εκτιμάται και ως αντίπαλος και ως άνθρωπος αλλά πάνω από όλα γιατί ο γιος μου ήταν τεράστιος οπαδός της Μίλαν και είχε γίνει χάρη σε μία από τις φανέλες του.
Εγώ πάντως του έκανα το μεγαλύτερο δώρο λίγα χρόνια αργότερα, το 2007.
Οι Ροσονέρι μόλις είχαν κερδίσει το Champions League στην Αθήνα και επισκεφτήκαμε το Μιλανέλο.
Ήταν η Μίλαν των πρωταθλητών.
Όταν μπήκαμε μέσα, μας έβαλαν κοντά στο κέντρο του γηπέδου.

Ο κύριος Αντσελότι είδε τον γιο μου καλυμμένο με κοκκινομαύρα ρούχα από την κορυφή ως τα νύχια και τον πλησίασε.
«Πώς είσαι Μάρκο, όλα καλά; “
«Βέβαια κύριε, πολύ ωραία! “
Ήταν πολύ ενθουσιασμένος και είχε ένα μικρό φυλλάδιο στην τσέπη του απλά για να το δείξει στον Carletto.
”«Κύριε» είπα «κοίτα αυτόν τον τύπο κρατάει σημειώσεις απο τους αγώνες του Champions League και θέλει να γνωρίσει τους παίκτες. “
Σε εκείνο το σημείο ο Αντσελότι τον πήρε στην άκρη και πήγε να καθίσει μαζί του στον πάγκο.
Dida, Maldini, Nesta, Serginho, Pirlo και μπροστά ο Pippo Inzaghi, ο οποίος ακόμα και στο εβδομήντα δεν θα άφηνε χώρο για τον Ronaldo.
Στη συνέχεια ο Αντσελότι μίλησε στο Φαινόμενο:
“Ρόνι, έλα εδώ.

Κοίτα με που ξεκινώ τον Pippo, αλλά να είσαι έτοιμος γιατί στο εβδομήντα θα μπεις”.
“Εντάξει κύριε, σκεφτόμουν να παίξω λίγο παραπάνω αλλά δεν πειράζει” απάντησε ο Ρονάλντο με πολύ γέλιο.
Το πιο όμορφο χαμόγελο ήταν του Μάρκο, στον οποίο προφανώς φαινόταν σαν να ονειρευόταν εκείνη την ημέρα.
Ήξερα καλά τον Ciaschini, τον βοηθό του Ancelotti που με προπονούσε στο Fano.
Ήταν αυτός που μου είπε ότι το φυλλάδιο πάνω στο οποίο γράφτηκε ο σχηματισμός απο τον γιο μου, κρεμάστηκε στη συνέχεια από τον Αντσελότι μέσα στα αποδυτήρια, όπου έμεινε εκεί για τουλάχιστον δύο μήνες. “
Ντάριο Χούμπνερ

“Στο συνηθισμένο ξεφάντωμα του μεταγραφικού παζαριού, εμφανίζεται ένας τεράστιος παίκτης, με κάθε έννοια…

Ο Ολλανδός Jaap Stam της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Κολοσσός 193 εκατοστά και 92 κιλά, για να ολοκληρωθεί με τον Φερνάντο Κούτο και εμένα μια άμυνα που τρόμαζε τους επιθετικούς.

Ο Νέστα, σίγουρα ανάμεσά μας ήταν σαν ένας Άγγλος άρχοντας με τσάντα στο χέρι και ομπρέλα.
Όταν η απόκτηση του Stam δεν ήταν ακόμα επίσημη, ο Simone Inzaghi σχεδίαζε ήδη μια αναμέτρηση μεταξύ ανδρών…

«Αν έρθει, θα του δείξω… “.

Ο θυμός του ξεκίνησε σε ένα επεισόδιο στο Μάντσεστερ-Λάτσιο στο Supercoppa του 1999… Με μια εναέρια παρέμβαση, ο Σταμ σπάει τη μύτη του Ιντζάγκι.
Ο ματωμένος Σιμόνε φώναζε στον διαιτητή να τον βγάλει εξω και τον Σταμ τον γέμισε με προσβολές δίνοντάς του ραντεβού στα αποδυτήρια.

Εκεί που παρουσιάστηκε ο Σταμ, χωρίς να τον βρει…

«Οι απειλές του» είπε στις εφημερίδες ο Ολλανδός «είναι λιγότερο τρομακτικές από αυτές ενός μικρού παιδιού».
Την επόμενη χρονιά στο Euro μετά τo Ολλανδία-Ιταλία, ο Stam δεν τα πήγε καλά ούτε με τον αδερφό του Simone, τον Pippo Inzaghi, κατηγορώντας τον ότι είναι βουτυχτής.

Λοιπόν, η Simone πήρε την εκδίκησή του…
Πρώτη μέρα στα αποδυτήρια, στο Formello, έρχεται ο Stam.
Αυτή είναι μια ντουλάπα, ένα βουνό από μύες….
Όλο φαλακρά, ένα φυλακόβιο πρόσωπο, ένα παγωμένο βλέμμα.

Μοιάζει με τον κακό από τις ταινίες.
Αρχίζει να γδύνεται.

Βγάζει την φανέλα του.
Δικέφαλοι, στήθος, κοιλιακοί είναι πρησμένοι, σκαλισμένοι, όλα τατουάζ.

Ένα κτήνος.
Ο Nesta και εγώ θέλουμε ήδη να γελάσουμε και προκαλούμε τον Inzaghi…

«Έλα Σιμόνε, ευκαιρία είναι.

Εμπρός, σπάσ’ του τα μούτρα, πες του ότι είναι μαλάκ… “
Ο Simone άλλαξε γρήγορα σχέδια:
«Τι, είσαι τρελός

Δεν βλέπεις πως είναι;

Ούτε καν πλησιάζω σε αυτόν.

Μην του πεις καν ότι ο Pippo είναι αδερφός μου… “.
Γελάμε και οι τρεις μας.

Ο Stam γυρίζει, δεν καταλαβαίνει, αλλά μας κοιτάζει στραβά.
Ας το βουλώσουμε. “
Σίνισα Μιχαΐλοβιτς

«Κάθε προπονητής έχει τα δικά του ποδοσφαιρικά πιστεύω.
Ο Καπέλο μας είπε ότι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο και εγώ δεν μπορούσαμε να παίξουμε μαζί, ότι δεν ήμασταν συμβατοί στην ενδεκάδα.
Στην προπόνηση όμως, αν καταλήγαμε στην ίδια ομάδα, κερδίζαμε όλα τα ματς.
Στη συνέχεια, τις φορές που παίξαμε μαζί στο πρωτάθλημα, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχουμε χάσει ποτέ.
Για εκείνον, όμως, δεν ήμασταν συμβατοί και οι εφημερίδες κατηγορούσαν εμένα και τον Ρομπέρτο, γράφοντας ότι δεν είχαμε καλές σχέσεις.
Εμείς θέλαμε να ξεκινάμε μαζί.»
Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς
Ο μικρός Βούδας και η Ιδιοφυία!
Μπάλα, όχι αστεία!

Η μεταγραφή του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς στους «ροσονέρι» του Φάμπιο Καπέλο πραγματοποιήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1991.

Ο Ερυθρός Αστέρας εισέπραξε ένα ποσό γύρω στις 10.000.000 λίρες, αλλά κράτησε τον ποδοσφαιριστή στις τάξεις του μέχρι το τέλος της σεζόν 1991-1992.

Με τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, διαλύθηκε κι αυτή η σπουδαία ομάδα, με τον Σαβίτσεβιτς να παίρνει τον δρόμο του προς την Ιταλία και να συνεχίζει να γράφει ιστορία…