”Στο ποδόσφαιρο δεν έχω φίλους.
Ο προπονητής δεν έχει φίλους.
Σίγουρα έχω κάποιες σημαντικές διασυνδέσεις με λίγους ανθρώπους αλλά είναι δύσκολo στον κόσμο του ποδοσφαίρου να έχεις φίλους.
Στην καντίνα των φτωχών αντ’αυτού, συνάντησα πολύ κόσμο και ένιωσα όμορφα.
Έχω πάει σε αυτό το μέρος πoλλές φορές, δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο, ήμουν στο πίσω μέρος της κουζίνας και βοηθούσα.
Αλλά είναι περισσότερα αυτά που μου έδωσαν, παρά το αντίθετο.
Μαθαίνεις πολλά πράγματα για την ζωή σ’αυτό το μέρος.
Όταν πας στο γήπεδο και είναι αντιμέτωποι 11 εναντίον 11 συν τους πάγκους, ακυρώνονται όλοι οι συνομιλητές και οι φίλοι.
Εκεί κερδίζει ο ισχυρότερος σε πολλές καταστάσεις, αυτό είναι.
Οι ετικέτες εξαφανίζονται, πάρα πολλές λέξεις που οδηγούν στο τίποτα, προβοκάτσιες για να κάνεις κοινό και τέτοια, τελειώνουν.
Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, πρέπει να αποξενωθούμε εκείνη την στιγμή.
Και δεν μου αρέσει η δουλειά του ποδοσφαίρου, όπου όλοι πρέπει να φάνε και απο λίγο.
Δεν παραπονιέμαι, αυτή η επιχείρηση μου δίνει ένα κάρο λεφτά, με κάνει να νιώθω καλά οικονομικά και μου επιτρέπει να ζω.
Είμαστε ευλογημένοι.
Αλλά δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο μου δίνει την χαρά του παιχνιδιού, δημιουργεί ένταση, με διασκεδάζει.
Μου αρέσει το επιθετικό και δυναμικό ποδόσφαιρο που επιδιώκει την κάθετη πάσα.
Μου αρέσει να εκτιμώ αυτούς που εκπαιδεύω.
Στην Βερόνα μεγάλωσα πολλά παιδιά.
Ίσως ένας παίκτης που άξιζε πέντε, τώρα να έφτασε να αξίζει παραπάνω χάρη στη σκληρή δουλειά και τις θυσίες που έκανε.
Αυτό εμένα μου αρκεί.”
Ιβάν Γιούριτς
