«Πριν από λίγο καιρό ήμουν στη Σαρδηνία, πέρασα για να χαιρετήσω τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στη βίλα του και κάναμε πλάκα για τα πάντα, ακόμα και για την αγάπη.
Πάντα μου άρεσε να συναντώ τον πρόεδρο, παρόλο που μου ζητούσε να κόβω τα μαλλιά μου κάθε φορά.
Όταν έφτασε στο Milanello, δεν χρειαζόταν να τον δεις, τον ένιωθες στον αέρα και όταν έμπαινε στα αποδυτήρια, όποιος ήταν μέσα ίσιωνε τους ώμους του, άλλαζε στάση, φαινόταν σα να σταματά να αναπνέει.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μεταφέρουν αυτή την αύρα δύναμης, που σου ενσταλάζουν σεβασμό και έστω λίγο φόβο.
Θυμάμαι το βράδυ της παρουσίασής μου στο San Siro, πριν το Milan-Lecce, το 2010.
Μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο, χαιρετώ το κοινό με τη νέα μου φανέλα και μετά ανεβαίνω στις εξέδρες για να παρακολουθήσω τον αγώνα.
Ο Μπερλουσκόνι με βάζει να καθίσω δίπλα του και δίπλα στον Αντριάνο Γκαλιάνι.
Βλέπουμε το πρώτο ημίχρονο και μετά, στην αρχή του δεύτερου, ο πρόεδρος μου λέει...
«Ίμπρα, σε πειράζει να πας μια θέση παραδίπλα καθώς έρχεται ένα πολύ σημαντικό άτομο;».
"Φυσικά."
Αλλάζω θέση, το ίδιο κάνει και ο Γκαλιάνι.
Περιμένω έναν πολιτικό ή έναν μάνατζερ ενός μεγάλου συλλόγου.
Περνούν δέκα λεπτά, αλλά δεν φτάνει κανείς.
Το κάθισμα παραμένει άδειο.
Μετά από ένα τέταρτο σηκώνονται όλοι και βγαίνει μπροστά μια όμορφη γυναίκα, με ιλιγγιώδεις γόβες.
Τακτοποιεί το κάθισμα δίπλα του...
Ο Μπερλουσκόνι γέρνει προς το μέρος μου και μου κλείνει το μάτι...
«Πολύ σημαντικό άτομο…».
Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς