“Κάθε μέρα ξυπνάω και πονάω παντού.

Πονάω κάθε πρωί, αλλά όσο έχω στόχους, όσο έχω αδρεναλίνη, συνεχίζω.Θα συνεχίσω να το κάνω όσο μπορώ.

Δεν θέλω να έχω αυτή τη λύπη αν σταματήσω και μετά, σε μερικά χρόνια, να κάθομαι και να λέω… “θα μπορούσα να είχα συνεχίσει”.

Είναι καλύτερα να φτάσεις στα όρια σου και να πεις…«δεν αντέχω άλλο».

Δεν έχει να κάνει με συμβόλαια ή με το να είσαι διάσημος.

Δεν το χρειάζομαι πια.

Το μόνο πράγμα που με κρατάει είναι η αδρεναλίνη γιατί κάθε πρωί έχω πόνους παντού.

Αλλά το να πάρεις δύο ακόμα ακόλουθους στο ίνσταγκραμ, δεν θα σε θεραπεύσει.

Το να πάρεις περισσότερα χρήματα δεν θα σε θεραπεύσει.

Το να τραβήξεις την προσοχή δεν θα σε θεραπεύσει.

Αυτό που θα σε θεραπεύσει είναι η αδρεναλίνη.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να υποφέρω, για μένα η ταλαιπωρία είναι σαν να παίρνω πρωινό μου.

Αλλά πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει την ταλαιπωρία επειδή η νέα γενιά πρέπει να κάνει πολύ λίγα για να πετύχει κάτι.

Είμαι πολύ περήφανος που ανήκω σε άλλη γενιά.

Τα νέα παιδιά στην Μίλαν, λένε…

“Μετά από όλα όσα έχει κάνει, εξακολουθεί να εργάζεται σκληρά. Πρέπει να το κάνω κι εγώ γιατί το κάνει κι αυτός.”

Έτσι προσπαθώ να δώσω το παράδειγμα.

Όταν ήμουν εδώ στην Μίλαν, την πρώτη φορά, ήμασταν μια ομάδα με σούπερ αστέρια.

Τώρα είναι μια ομάδα ταλέντων, η νεότερη ομάδα στην Ευρώπη.

Άρα είναι ένα διαφορετικό πρότζεκτ και πιο ικανοποιητικό γιατί το να πετύχεις με σούπερ σταρ, είναι αναμενόμενο.

Το άλλο δεν είναι προγραμματισμένο, θέλει δουλειά.”

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς