”Υπέφερα απο μικρό παιδί.
Στο σχολείο ήμουν αλλιώς…
Οι περισσότεροι είχαν ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια και λεπτή μύτη, εγώ καστανός, με μια μεγάλη μύτη.
Τους μιλούσα διαφορετικά, ήμουν διαφορετικός απο αυτούς.
Οι γονείς των συμμαθητών μου ζητούσαν να αποβληθώ απο το σχολείο, όπως και οι γονείς των συμπαικτών μου, έκαναν παράπονα όταν έπαιζα σε σχολικές ομάδες.
Πάντα με μισούσαν.
Και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αντιδρούσα πολύ άσχημα, με αυτή την απομόνωση.
Στην συνέχεια και όσο περνούσε ο καιρός, έμαθα να μεταμορφώνω τον πόνο, ακόμα και το μίσος, σε δύναμη.
Ημουν αέρας, δεν ένιωθα.
Αν είμαι χαρούμενος, παίζω καλά.
Αλλά αν είμαι θυμωμένος, πληγωμένος, αν πονάω μέσα μου, παίζω ακόμα καλύτερα.
Από κάποιον που με αγαπά, αντλώ ενέργεια.
Αλλά από κάποιον που με μισεί, παίρνω πολλά περισσότερα.
Ετσι έμαθα απο μικρός.
Εκανα τον πόνο μου, δύναμη.”
Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς
