«Όταν ήμουν παιδί, ήμασταν καμιά δεκαριά φίλοι που παίζαμε ποδόσφαιρο κάθε μέρα.
Αυτό που έκανε τη διαφορά μεταξύ μας ήταν ότι είχα μόνο αυτό στο μυαλό μου.
Οι φίλοι μου αγαπούσαν πολύ το ποδόσφαιρο, αλλά τους άρεσε και να πηγαίνουν σινεμά και να βγαίνουν έξω.
 Έγω ήμουν απλώς ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο και πάλι ποδόσφαιρο.
Δεν μπορούσα να συμβαδίσω με το σχολείο μου γιατί είχα στο μυαλό μου μόνο το ποδόσφαιρο και το πως θα γίνω ποδοσφαιριστής.
Είπα στον εαυτό μου...
Αν δεν σπουδάσω, πρέπει να το κάνω, αλλά πρέπει να το κάνω ενδελεχώς.
Κατάλαβα ότι όταν θέλεις κάτι πολύ, δεν χρειάζεται να αφήνεις τίποτα στην τύχη, δεν πρέπει να σε ενοχλούν άλλες επιθυμίες».
Ζινεντίν Ζιντάν

Ο Αντσελότι τον αποκάλεσε ποδοσφαιριστή από έναν κόσμο ξεχωριστό.
Άλλοι τον περιέγραψαν ως ποδοσφαιριστή εξαιρετικής τεχνικής κομψότητας.
Σωστοί ορισμοί, στους οποίους μπορούμε να προσθέσουμε ότι ο Ζιζού ήταν απλώς κάτι εξαιρετικό.
Κάτι που μπορεί να μην ξαναδούμε ποτέ.

Μέσα δεκαετίας του ογδόντα, περιοχή La Castellane.
Βρισκόμαστε στη χαμηλότερη περιφέρεια της Μασσαλίας, ένα από εκείνα τα εγκληματικά μέρη όπου όσοι έχουν κάτι να χάσουν προτιμούν να μην πατήσουν το πόδι τους.
Πολύς φόβος, πολύ ένταση, πάρα πολύς κίνδυνος.

Εδώ μεγαλώνει ο μικρός Zinédine Yazid, το πέμπτο παιδί της οικογένειας Zidane.
Ο πατέρας του, Smaïl, έφυγε από την Αλγερία επειδή ήταν γαλλόφιλος και άνθρωποι σαν αυτόν, οι Harkis, τους θεωρούσαν προδότες μετά τον πόλεμο της Αλγερίας, δεν θα τον συγχωρούσαν ποτέ.
Στην Γαλλία βρήκε δουλειά, γνώρισε τη Μαλίκα (επίσης καταγωγής από την Αλγερία) και ξαναέχτισε μια νέα ζωή.
Από αυτή τη νέα γαλλική ζωή θα γεννηθεί ο Ζιζού, ο οποίος αρχίζει να επιδεικνύει το ταλέντο του ακριβώς ανάμεσα στα φτωχά πολυώροφα κτίρια της Μασσαλίας.
«Σε αυτούς τους δρόμους», θυμάται, «έπαιζα έξι ώρες την ημέρα για χρόνια».
Αυτή είναι η μοναδική του σχολή ποδοσφαίρου μέχρι την ηλικία των δέκα ετών, όταν εγγράφεται στην Saint-Henri, έναν μικρό τοπικό σύλλογο, μετά από τον πιο δημοφιλές Septèmes-les-Vallons, που παίζει τους εντός έδρας αγώνες του σε ένα άτακτο χωμάτινο γήπεδο.
Δεν είναι σίγουρα το καλύτερο μέρος για να καλλιεργήσει τα ταλέντα του.
Αλλά ακριβώς σε εκείνο το άθλιο γήπεδο γεμάτο τρύπες αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται ότι ο Ζινεντίν δεν είναι ένα οποιοδήποτε παιδί.
Εκτός από μια ήδη στιβαρή σωματική διάπλαση, δείχνει ένα άγγιγμα της μπάλας και μια ευφυΐα σαφώς πάνω από το μέσο όρο.
Ένας πρώην συμπαίκτης του μιλάει για το τέλος ενός σημαντικού αγώνα που κέρδιζαν με 2-1, μια πολύ δυνατή μπάλα φτάνει στην περιοχή τους.
Και αυτός, αντί να την ξεφορτωθεί γρήγορα, την σταματά, την περνάει πάνω από το κεφάλι ενός αντιπάλου και ξεκινά μόνος του στην αντεπίθεση, διαμορφώνοντας στη συνέχεια το τελικό 3-1.

Ένα τέτοιο φαινόμενο, φυσικά, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.
Ο πρώτος που τον αντιλήφθηκε, σε ένα από τα πολλά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν στο κέντρο της Αιξ-αν-Προβάνς, είναι ο Ζαν Βαρό, παρατηρητής των Καννών, ο οποίος τον αρπάζει αμέσως.
«Περπάτησα στο γήπεδο και είπα...
«Με ενδιαφέρει αυτός ο τύπος».
Μου απάντησαν: «Αν τον πάρεις, να ξέρεις ότι είναι βίαιος, δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του!»».
Στην αρχή, ο Varraud αισθάνεται άσχημα.
Γεγονός είναι ότι ο Yaz, όπως τον αποκαλούσε η αδερφή του, ήταν ο μόνος γιος βορειοαφρικανών μεταναστών στο Septèmes και συχνά τον κορόιδευαν και τον έβριζαν.
Η αρχική του ντροπαλότητα τον οδήγησε να κρατήσει τα πάντα μέσα του και στη συνέχεια να εκραγεί και να γίνει βίαιος.
Ήταν ο τρόπος του να αντιδράσει.
Κατά μία έννοια, ο τρόπος του να επιβιώσει.
«Μπορούσες να πεις ότι δεν ήταν κακός χαρακτήρας», λέει ο Varraud.
«Ήταν απλώς ένας πολεμιστής του ποδοσφαίρου του δρόμου».
Ένας πολεμιστής με ένα τεράστιο ταλέντο, ένα τέλειο μείγμα καρδιάς και ποδιών.
Ένας πολεμιστής που, μερικές δεκαετίες αργότερα, θα έγραφε την ιστορία του γαλλικού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου, κερδίζοντας ό,τι έπρεπε να κερδίσει με αξιομνημόνευτα παιχνίδια και γκολ.
Ένας προκαθορισμένος, ένας από τους μεγαλύτερους στην ιστορία του ποδοσφαίρου, «οι μάγος της Καστελάν».
Ο Ζινεντίν Ζιντάν.