«Υπάρχουν μέρη που πηγαίνεις μια φορά και αυτό είναι όλο… και μετά είναι η Νάπολι.

Το πρωί πήγαμε για ζέσταμα στο Σαν Πάολο, ο Κάρλος (Τέβεζ) μου είπε γι’αυτό το γήπεδο, αλλά εγώ που έπαιζα για την Μπάρτσα, είπα στον εαυτό μου τι στο διάολο!

Ωστόσο, όταν πάτησα το πόδι μου σε εκείνο το γήπεδο ένιωσα κάτι μαγικό, διαφορετικό.

Το βράδυ που ακούστηκε ο ύμνος του Champions League, βλέποντας 80.000 κόσμο να μας αποδοκιμάζει, συνειδητοποίησα σε τι χάος είχαμε μπει!

Έχω παίξει μερικά σημαντικά ματς στην καριέρα μου, αλλά όταν άκουσα αυτή την κραυγή, ήταν η πρώτη φορά που έτρεμαν τα πόδια μου!

Λοιπόν, εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι απλώς μια ομάδα για αυτούς, αυτή είναι μια σπλαχνική αγάπη, όπως αυτή μεταξύ μητέρας και γιου!

Ήταν η μοναδική φορά που μετά την ήττα έμεινα στο γήπεδο για να απολαύσω την παράσταση!

Η Νάπολι δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι η ψυχική κατάσταση μιας πόλης.»

Γιάγια Τουρέ

Και είναι κάτι αληθινό γιατί μόνο όσοι αντιμετωπίζουν τα καθημερινά προβλήματα μπορούν πραγματικά να εκτιμήσουν τις χαρές που φέρνει μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις όπως η Νάπολι. Ο Τουρέ έκανε ένα μεγάλο δώρο σε έναν λαό που δεν είναι συνηθισμένος σε αυτές τις λέξεις. Είναι κάτι που δεν θέλει να το πει η Ιταλία, η υπόλοιπη Ιταλία.

Από φόβο, από πολιτιστική κληρονομιά.

Για κάτι που τώρα η προσπάθεια να εξηγηθεί είναι περιττή, δεδομένου ότι η Νάπολι είναι κάτι περισσότερο από μια πόλη.

”Πηγαίνει πέρα ​​από κάθε ταξινόμηση” όπως λέει ο Έρι Ντε Λούκα.

Ο De Crescenzo επίσης τονίζει…

«Ποιος ξέρει πώς είναι πραγματικά η Νάπολι??

Ωστόσο, μερικές φορές σκέφτομαι ότι ακόμα κι’αν η Νάπολι ή αυτή που λέω Νάπολι, δεν υπάρχει ως πόλη, σίγουρα υπάρχει ως έννοια, ως επίθετο.

Και μετά σκέφτομαι ότι η Νάπολι, είναι η πιο όμορφη πόλη που ξέρω και ότι όπου κι’αν πήγα στον κόσμο έβλεπα ότι υπήρχε ανάγκη για λίγη Νάπολι».