Γεννήθηκε στην Τασκένδη της τότε Σοβιετικής Ένωσης (σημερινό Ουζμπεκιστάν), στις 26 Οκτωβρίου 1954.

Οι γονείς του, Κυριάκος και Χρύσα, ήταν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες με καταγωγή κυπριακή (από την Άχνα της Αμμοχώστου).

Ο Βασίλης Χατζηπαναγής ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τη Δυναμό Τασκένδης και το 1972 πήγε στην Παχτακόρ μέχρι το 1975 που ήρθε στην Ελλάδα για τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

Στον Ηρακλή έκανε μεγάλη καριέρα, ενω για τους περισσότερους φιλαθλους θεωρείται ο καλύτερος έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.

”Η Πακτακόρ δεν μπορούσε να με πουλήσει, όχι μόνο εμένα αλλά κανέναν άλλον ποδοσφαιριστή.

Δεν έφευγαν τότε οι παίκτες από τις ομάδες τους, εκτός κι αν γυρνούσε ένας παίκτης στην χώρα του με επαναπατρισμό.

Σε επαφή με τον Ηρακλή με έφερε ένας Αρμένιος, στο προξενείο της Μόσχας. Πήγαινα συχνά εκεί, για να είμαι σε επαφή με τον ελληνισμό.”

Τον αποκαλούσαν Νουρέγεφ και Μαραντόνα της Ελλάδας!

”Η τεχνική κατάρτιση δεν διδάσκεται. Είναι από το μυαλό.

Γεννιέσαι, είναι η φαντασία, το έχεις από μόνος σου, είναι έμφυτο.

Κάποια τεχνικά σημεία τα διδάσκεσαι, αλλά αυτό που θέλεις να κάνεις στο γήπεδο προέρχεται από το μυαλό.

Κάποιες φορές με ρωτάνε πως έκανες αυτό, πως έκανες εκείνο…

Εγώ απαντώ πως όλα έγιναν αυθόρμητα στην συγκεκριμένη στιγμή.

Δεν ήταν ποτέ προγραμματισμένο το τι θα κάνω.”

Αξέχαστη έμεινε η ντρίμπλα στον Στυλιανόπουλο της ΑΕΚ και πόσες ακόμα ”σακούλες” που μοίρασε στους αντιπάλους ανεξαρτήτως ομάδας.

Ηταν ο παίκτης που έδινε ζωή στα ελληνικά γήπεδα, καθώς όλοι ήθελαν να τον δουν να αγωνίζεται απο κοντά.

Τον χάρηκε ο Ηρακλής και ο κόσμος του, με τον οποίο στέφθηκε και Κυπελλούχος Ελλαδας το 1976 μετά την επικράτηση επι του Ολυμπιακού στα πέναλντι.

Κατέκτησε επίσης το Βαλκανικό Κύπελλο με τον Ηρακλή το 1985 ενώ ένα χρόνο πριν, το 1984 κλήθηκε στην Μικτή Κόσμου οπου και έπαιξε κόντρα στην Κόσμος Νέας Υόρκης.

Οι ομογενείς του επιφύλαξαν αποθεωτική υποδοχή.