”Βρέθηκα μόνος, με το κύπελλο στα χέρια, χωρίς να ξέρω τι να κάνω.

Τελικά κατάφερα να βρω τον αρχηγό της Ουρουγουάης, τον Obdulio Varela, και του παρέδωσα το κύπελλο, σχεδόν στα κρυφά. Του έσφιξα το χέρι χωρίς να πω λέξη.”

Ζιλ Ριμέ

16 Ιουλίου 1950, Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία.

Όλα είναι έτοιμα για τη στέψη της επόμενης παγκόσμιας πρωταθλήτριας για πρώτη φορά στην ιστορία της, της Βραζιλίας – και μάλιστα, εντός έδρας!

Όλοι οι Βραζιλιάνοι είναι πεπεισμένοι ότι η εθνική τους θα κατακτήσει το τρόπαιο και κανείς δεν μπορεί να τους χαλάσει τη γιορτή!

Αυτό που θα ακολουθήσει, όμως, είναι μια εθνική τραγωδία που ακόμα στοιχειώνει τους Βραζιλιάνους.

Η Σελεσάο θα ηττηθεί από την Ουρουγουάη μέσα στο Μαρακανά, ο Ζιλ Ριμέ, πρόεδρος της ΦΙΦΑ, θα αναζητά τον αρχηγό της Ουρουγουάης μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να του παραδώσει στα κλεφτά το τρόπαιο, οι Βραζιλιάνοι δεν θα φορέσουν ποτέ ξανά την γρουσούζικη γι’ αυτούς λευκή εμφάνιση και θα κάνουν διαγωνισμό για τον σχεδιασμό καινούριας φανέλας, ενώ ο τερματοφύλακας Μπαρμπόσα θα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος ενός ολόκληρου έθνους και μέχρι το τέλος της ζωής του θα φέρει αβάσταχτα το βάρος για εκείνη την ήττα.

Είναι το λεγόμενο Maracanaco, μια ανοιχτή ουλή στο συλλογικό υποσυνείδητο της Βραζιλίας.

Ο Σινάτρα, ο Πάπας και ο Ghiggia – ή αλλιώς, Maracanaco

Είναι η καλύτερη ομάδα του τουρνουά.

Στην πρεμιέρα του Μουντιάλ έχει συντρίψει το Μεξικό με 4-1.

Ισοπαλία 2-2 με την Ελβετία και νίκη 2-0 κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Στον δεύτερο και τελευταίο γύρο οι καριόκας θα συντρίψουν τους Σουηδούς με 7-1.

Οι Σκανδιναβοί έχουν στην ομάδα τους μόνο ερασιτέχνες αρνούμενοι να δεχτούν τις υπηρεσίες των ‘μισθοφόρων’ Gunnar Gren, Gunnar Nordahl και Nils Liedholm, τη θρυλική τριάδα της Μίλαν γνωστή ως Gre-No-Li, παρά το γεγονός ότι είναι εκείνοι που έχουν οδηγήσει τη Σουηδία στο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948. Η Ισπανία υποκύπτει κι εκείνη απέναντι στους Βραζιλιάνους και το κοντέρ σταματάει στο 6-1. Συνολικά οι Βραζιλιάνοι σκοράρουν 21 γκολ (!) σε πέντε αγώνες!

Τελευταίο εμπόδιο η Ουρουγουάη, την οποία είχαν συντρίψει με 5-1 την προηγούμενη χρονιά στο Κόπα Αμέρικα, που είχε λάβει χώρα και πάλι στη Βραζιλία και όπου οι οικοδεσπότες είχαν επικρατήσει κατά κράτος όλων των αντιπάλων τους κατακτώντας το τρόπαιο.

Σε αυτόν τον αγώνα και η ισοπαλία αρκεί στους Βραζιλιάνους για να στεφθούν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές σε αυτό το ιδιότυπο σύστημα, όπου το τρόπαιο καταλήγει στα χέρια του πρώτου στον όμιλο, που έχει σχηματιστεί με τους νικητές των ομίλων του πρώτου γύρου. Πρώτη και -ευτυχώς- τελευταία φορά που η ΦΙΦΑ εφαρμόζει αυτό το μάλλον γελοίο σύστημα!

H πρωινή έκδοση της εφημερίδας O Mundo βροντοφωνάζει με πελώρια γράμματα ‘Brasil Campeao 1950!’

Ο ίδιος ο δήμαρχος του Ρίο ντε Τζανέιρο αποθεώνει την ομάδα του προπονητή Flavio Costa με έναν παιάνα…

‘Εσείς, οι παίχτες, οι οποίοι σε λίγες ώρες, θα τιμηθείτε ως παγκόσμιοι πρωταθλητές από εκατομμύρια συμπατριώτες σας! Εσείς, που δεν έχετε αντίπαλο σε ολόκληρο το ημισφαίριο! Εσείς, που επικρατείτε κάθε αντιπάλου!

Εσάς, σας χαιρετώ ήδη ως νικητές!’.

Πάνω από μισό εκατομμύριο μπλουζάκια με συνθήματα ‘Βραζιλία – Παγκόσμιοι Πρωταθλητές’ έχουν ήδη πουληθεί. Ακόμα και το τραγούδι της νίκης είναι ήδη γνωστό.

Λέγεται ‘Brasil O Vencedores’ (‘Βραζιλία οι Νικητές’) και θα είναι η μελωδία της ευτυχίας για ένα ολόκληρο έθνος που θα έχει πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρώτου Μουντιάλ, ενώ το τεράστιο άρμα του καρναβαλιού είναι έτοιμο να ηγηθεί των εορταστικών εκδηλώσεων.

Τα 22 μετάλλια φέρουν ήδη το όνομα καθενός από τους παίχτες της Σελεσάο.

Την παραμονή του αγώνα οι Βραζιλιάνοι παίχτες λαμβάνουν δώρο χρυσά ρολόγια με την επιγραφή στο πίσω μέρος: ‘Για τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές!’.

Το θρυλικό Μαρακανά, το οποίο έχει εγκαινιαστεί στις 16 Ιουνίου, ακριβώς ένα μήνα πριν από τον τελικό, έχει κατακλυστεί από σχεδόν 200.000 κόσμο (199.854 θεατές για την ακρίβεια, αν και το επίσημο νούμερο είναι 173.850 θεατές).

Το μεγαλύτερο κοινό που έχει παρακολουθήσει ποτέ ποδοσφαιρικό αγώνα στην ιστορία είναι έτοιμο να γευτεί την απόλυτη ποδοσφαιρική έκσταση πάνω στις κυανόλευκες κερκίδες του Μαρακανά.

Τα εισιτήρια, τα οποία τίθενται προς πώληση σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καταστήματα της πόλης, εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού.

Κάποιοι αγοράζουν ολόκληρες δεσμίδες και τα πωλούν στη μαύρη αγορά. Φίλαθλοι που δεν καταφέρνουν να εξασφαλίσουν ένα μαγικό χαρτάκι εκνευρίζονται και αρχίζουν να σπάνε τις βιτρίνες του καταστήματος και να επιδίδονται σε πλιάτσικο.

Η αστυνομία, αν και η διάθεση των εισιτηρίων έχει τεθεί υπό την αρμοδιότητά της, δεν είναι σε θέση ν’ ανταποκριθεί στα καθήκοντά της.

Το μόνο που καταφέρνει είναι να κατάσχει περίπου 14.000 εισιτήρια, τα οποία τίθενται εκ νέου στη διάθεση του κοινού.

Τουλάχιστον δεν επαναλαμβάνονται τα όσα τραγικά είχαν διαδραματιστεί πριν από μόλις τρεις μέρες, την Πέμπτη 13 Ιουλίου, όταν πριν από τον αγώνα μεταξύ Βραζιλίας και Ισπανίας, δύο άνθρωποι είχαν πεθάνει και περισσότεροι από 250 είχαν τραυματιστεί στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν μια θέση στις εξέδρες του Μαρακανά.

Αστυνομία, μονάδες του στρατού, του ναυτικού, ακόμα και της αεροπορίας έχουν τεθεί στη διάθεση των αρχών για να αποτρέψουν την επανάληψη τέτοιων επεισοδίων.

Εντός του σταδίου απαγορεύεται η πώληση μπουκαλιών αναψυκτικών και πορτοκαλιών, καθώς θεωρούνται εν δυνάμει πολεμοφόδια.

Η αστυνομία κάνει έκκληση να μην χρησιμοποιηθούν πυροτεχνήματα και καπνογόνα κατά την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο και τον πανηγυρισμό κάποιου γκολ.

Η εντολή δεν τηρείται.

Όταν η εθνική Βραζιλίας μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο επικρατεί πανζουρλισμός από κροτίδες, πυροτεχνήματα και κομφετί και χιλιάδες Βραζιλιάνοι βροντοφωνάζουν εκστασιασμένοι ‘Brazil, Brazil, Brazil!’.
Στην πλευρά των Ουρουγουανων επικρατεί ανησυχία.

Οι Βραζιλιάνοι μοιάζουν αχτύπητοι, ενώ η Σελέστε δεν έχει πείσει με την απόδοσή της.

2-2 με την Ισπανία και δύσκολη νίκη με 3-2 με ανατροπή απέναντι στους ερασιτέχνες Σουηδούς.

Όμως, οι Ουρουγουανοί ευτυχούν να έχουν ως αρχηγό τους μια τεράστια ηγετική προσωπικότητα, τον Obdulio Varela.

Είναι παίχτης της Πενιαρόλ μαζί με τον Alcides Ghiggia και τον Juan Alberto Schiaffino, εκρηκτικοί παίχτες και οι τρεις τους, που μαζί αποτελούν μια ιδανική τριάδα στο κέντρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι την προηγούμενη σαιζόν η Πενιαρόλ σημείωνε 4,5 γκολ ανά αγώνα!
Ο Varela, βλέποντας τους συμπαίχτες έντονα ανήσυχους, δεν διστάζει να πάει κόντρα στην ψυχολογία τους για να τους αφυπνίσει.

Έχει αγοράσει όσα περισσότερα αντίτυπα της εφημερίδας O Mundo έχει μπορέσει να βρει, όπου ο τίτλος είναι ‘Brasil Campeao 1950’.

Τα κουβαλάει μαζί του στα αποδυτήρια, τα πετάει στο πάτωμα και λέει στους συμπαίχτες του να κατουρήσουν πάνω τους.
Από την άλλη ο προπονητής των Ουρουγουανών Juan Lopez επιλέγει το σχήμα ‘σταυρός’. ‘Κάνουμε το σταυρό μας, αμυνόμαστε για να σταματήσουμε την τρομερή τους επίθεση και επιβιώνουμε’.

Όταν αποχωρεί, ο Varela παίρνει τον λόγο – και τι λόγο!

‘Ο Χουανσίτο (σ.σ. ο Juan Lopez) είναι καλός άνθρωπος, αλλά σήμερα έχει άδικο.

Εάν παίξουμε αμυντικά με τους Βραζιλιάνους, θα έχουμε την ίδια μοίρα με τους Ισπανούς και τους Σουηδούς’.

Όσο για τους Βραζιλιάνους φιλάθλους που έχουν μετατρέψει το Μαρακανά σε αρένα, ο Varela είναι κατηγορηματικός.

‘Εκείνοι δεν παίζουν μπάλα.

Ας αρχίσει το σόου!’.

Άλλωστε, για τους ίδιους τους Ουρουγουανούς παραμένουν εκείνοι οι αήττητοι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, καθώς μετά τη νίκη τους το 1930, είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στα τουρνουά του 1934 στην Ιταλία και του 1938 στη Γαλλία.
Ο αγώνας ξεκινάει με το σφύριγμα του Άγγλου διαιτητή George Reader με τη Βραζιλία να επιτίθεται κατά κύματα.

Στο πρώτο ημίχρονο οι καριόκας έχουν 17 προσπάθειες για γκολ -αλλά μάταια!

Είναι, όμως, η Ουρουγουάη εκείνη που φτάνει πρώτη κοντά στο γκολ όταν ο Ruben Moran (ο οποίος έκανε ντεμπούτο με την εθνική του στον ‘τελικό’) δεν κατάφερε να σκοράρει από ευνοϊκή θέση μπροστά στον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα Moacir Barbosa στέλνοντας την μπάλα πάνω από το τέρμα, ενώ δέκα λεπτά αργότερα ο Omar Miguez πετυχαίνει με σουτ το κάθετο δοκάρι του Barbosa.
Στο δεύτερο ημίχρονο η Βραζιλία μπαίνει και πάλι δυνατά στο παιχνίδι και μόλις δύο λεπτά με την έναρξη της επανάληψης, ο Friaca από δεξιά με ένα μάλλον χλιαρό σουτ νικάει τον εκπληκτικό μέχρι εκείνο το σημείο Ουρουγουανό τερματοφύλακα Roque Maspoli.

1-0 για τους Βραζιλιάνους και το ηφαίστειο του Μαρακανά εκρήγνυται.
Εκείνη τη στιγμή ο Varela κατευθύνεται προς τον επόπτη και διαμαρτύρεται έντονα για οφσάιντ – ή τουλάχιστον, έτσι φαινόταν εκείνη τη στιγμή.

Στην πραγματικότητα ο Varela γνωρίζει ότι δεν υπάρχει περίπτωση οφσάιντ.

Η κίνησή του αυτή, όμως, λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας, που αφαιρεί την πίεση από τους ώμους των συμπαιχτών μέσα σε ένα Μαρακανά που κοχλάζει.

Οι πανηγυρισμοί συνεχίζονται, αλλά με μικρότερη ένταση.

‘Άσ’ τους να φωνάζουν’, λέει στον Rodriguez Andrade.

Σε πέντε λεπτά το στάδιο θα μοιάζει με νεκροταφείο και η μόνη φωνή που θα ακούγεται θα είναι η δική μου’.

Αρχηγός από τους ελάχιστους.
Ο Varela θα αποδειχθεί ότι έχει δίκιο μόνο κατά το ήμισυ.

Στο γήπεδο θα επικρατήσει τελικά ησυχία νεκροταφείου, αλλά όχι μετά από πέντε λεπτά. Μάλιστα, είναι η Βραζιλία εκείνη που πλησιάζει στο 2-0 όταν ο Ademir ανατρέπεται καθαρά μέσα στην περιοχή μετά από μαρκάρισμα του Juan Carlos Gonzalez.

Όμως είναι μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο είναι σαφώς δυναμικότερο από το σημερινό και τέτοιου είδους μαρκαρίσματα δεν συνεπάγονται αυτόματα την εσχάτη των ποινών.

‘Το μαρκάρισμα ήταν πολύ βίαιο, αλλά σύμφωνο με τους κανονισμούς’, θα επισημάνει ο Βραζιλιάνος σχολιαστής του αγώνα.
Ο προπονητής των Βραζιλιάνων Flavio Costa δίνει οδηγίες στην ομάδα να παίξει πιο συντηρητικά περιμένοντας τους Ουρουγουανούς και εκμεταλλευόμενοι τους χώρους που θα αφήσουν οι αντίπαλοί τους στην άμυνα, να χτυπήσουν στην αντεπίθεση.

Αποδεικνύεται παντελώς εσφαλμένη εκτίμηση.

Ο Varela απελευθερώνεται από τα αμυντικά του καθήκοντα κι ανεβαίνει προς την αντίπαλη περιοχή.

Varela, Ghiggia και Schiaffino θα συνδυαστούν άψογα με τον τελευταίο να προλαβαίνει τον Juvenal και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Barbosa.

1-1 και ένα σύγκρυο διαπερνάει τους Βραζιλιάνους φιλάθλους στην κερκίδα.
24 λεπτά ακόμα για τη λήξη.

Η ισοπαλία αρκεί στους οικοδεσπότες, αλλά μάλλον αυτό είναι η κατάρα τους.
Στο 73ο λεπτό ο Ghiggia επελαύνει στη βραζιλιάνικη άμυνα πλησιάζοντας τον Barbosa. Εκείνος έχει να επιλέξει.

Αν κλείσει τη γωνία του τότε ο Schiaffino, που περιμένει στη μεγάλη περιοχή, θα έχει εύκολο έργο εάν ο Ghiggia τού πασάρει. Αν, όμως, καλύψει την πάσα του Ghiggia, δίνει την ευκαιρία στον τελευταίο να σουτάρει στην ακάλυπτη κλειστή γωνία.

Ο Barbosa στέκει αναποφάσιστος – η χειρότερη απόφαση είναι να μην πάρεις απόφαση.

Ο Ghiggia σουτάρει και στέλνει την μπάλα να γλείψει το αριστερό κάθετο δοκάρι του Barbosa.

Ο τελευταίος, που είχε βγει λίγο έξω από την εστία του, εκτινάσσεται προς τα πίσω, ακουμπάει την μπάλα και πέφτει, όντας σίγουρος ότι έχει αλλάξει την πορεία της μπάλας εγκαίρως.

Όταν σηκώνεται βλέπει την μπάλα στο πίσω μέρος των διχτύων του.

2-1 και το Μαρακανά μετατρέπεται σε ένα τεράστιο νεκροταφείο, όπου οι μόνοι ζωντανοί είναι οι Ουρουγουανοί, με εξαίρεση, ίσως, τον Gonzalez, ο οποίος φαίνεται σαστισμένος με ό,τι έχει μόλις συμβεί, ανήμπορος να καταλάβει τι διαδραματίζεται γύρω και αναγκάζοντας τον Maspoli να τον συνεφέρει.
Οι Βραζιλιάνοι παίχτες βρίσκονται σε κατάσταση αδράνειας.

Με δέκα λεπτά να απομένουν μέχρι τη λήξη του αγώνα, η αγωνία στο στρατόπεδο των καριόκας μετατρέπεται σε πανικό.

‘Θα τους ντριμπλάρω όλους’, φέρεται να φωνάζει ο Zizinho.

Δεν θα τηρήσει την υπόσχεσή του.

Λίγες ακόμα καταδικασμένες σε αποτυχία προσπάθειες του Ademir και το 90λεπτο συμπληρώνεται.

Ακόμα ένα λεπτό για τη λήξη του αγώνα.

Σε ένα κόρνερ από δεξιά η μπάλα φτάνει στο αριστερό κάθετο δοκάρι των Ουρουγουανών, όπου τρεις Βραζιλιάνοι περιμένουν σαν ύαινες να εκμεταλλευτούν ένα πιθανό λάθος του Maspoli. Εκείνη τη στιγμή ο Schubert Gambetta, αμυντικός της Ουρουγουάης, γραπώνει την μπάλα με τα δυο του χέρια!

‘Τι κάνεις εκεί, ρε ζώο;, ουρλιάζει ο συμπαίχτης του Rodriguez Andrade.

Δεν δίνεται πέναλτι.

Ο Gambetta έχει ακούσει το τελικό σφύριγμα του διαιτητή Reader.

Είναι το τέλος του αγώνα και η αρχή μιας εθνικής τραγωδίας για τους οικοδεσπότες.
Στις εξέδρες επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή -κι αυτή τη φορά δεν είναι απλά σχήμα λόγου, αλλά πραγματικότητα.

Ο Άρι Μπαρόζο, ο οποίος αναμεταδίδει τον αγώνα σε όλη τη χώρα, δεν αναφέρεται καν στον άλλον αγώνα ανάμεσα στη Σουηδία και στην Ισπανία, ο οποίος διεξάγεται την ίδια ακριβώς ώρα.

Είναι ο τελευταίος αγώνας που καλύπτει καθώς θα εγκαταλείψει την καριέρα του εκφωνητή υπό την επήρεια του σοκ.

Καταγράφονται πάνω από 150 περιστατικά υστερικής διαταραχής, ενώ έξι φίλαθλοι μεταφέρονται στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση.
Στον αγωνιστικό χώρο οι Ουρουγουανοί πανηγυρίζουν.

Ο Ζιλ Ριμέ είναι σαν χαμένος.

Περιφέρεται στο γήπεδο με το τρόπαιο πραμάσχαλα αναζητώντας τον αρχηγό των νικητών Varela για να του αποδώσει το κύπελλο.

Ούτε λόγος για κανονική απονομή.

Ο Ριμέ έχει στην τσέπη του κι ένα χαρτί με το λόγο του προς τιμήν της πρωταθλήτριας ομάδας. Είναι γραμμένος στα πορτογαλικά και αναφέρεται στη Βραζιλία.

Ούτε εκείνος δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη.

Το χαρτί θα παραμείνει στην τσέπη του.
Η Βραζιλία βυθίζεται σε βαθύ πένθος ενώ αναφέρονται και αυτοκτονίες φιλάθλων που δεν μπορούν να αποδεχτούν το αποτέλεσμα του αγώνα.

Το ‘Brasil Os Vencedores’ δεν θα παιχτεί ποτέ ενώ σχετικά με τα 22 μετάλλια με τα ονόματα των Βραζιλιάνων παιχτών, αναζητείται η τύχη τους.
Όπως σε κάθε τραγωδία, αναζητούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Στην περίπτωση των Βραζιλιάνων είναι δύο: η φανέλα και ο τερματοφύλακας Barbosa.
Η λευκή εμφάνιση με το μπλε κολάρο, που φορούσε η εθνική Βραζιλίας στον τελικό, θεωρείται πλέον όχι επαρκώς ‘πατριωτική’, αλλά και γρουσούζικη – και δεν ξαναφοριέται ποτέ από τους Βραζιλιάνους διεθνείς.

Η νέα εμφάνιση που υιοθετείται εμπεριέχει τα χρώματα της σημαίας της χώρας: κίτρινη φανέλα με πράσινη λεπτομέρεια, μπλε σορτσάκι και λευκές κάλτσες.

Παραμένει η εμφάνιση της εθνικής Βραζιλίας μέχρι σήμερα (με ορισμένες μικρές αλλαγές).
Όσο για τον Barbosa, η μοίρα στάθηκε αβάσταχτα άδικη μαζί του.

Όταν ήταν να επιλέξουν τον τερματοφύλακα της Σελεσάο για το Μουντιάλ του 1950, οι δημοσιογράφοι είχαν ψηφίσει τον Barbosa.

Ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας στη χώρα, με καταπληκτικά αντανακλαστικά και σωματική υποδομή, ακόμα και σε ηλικία 40 ετών, όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Ωστόσο, εκείνη η σπίλωση του ονόματός του δεν είχε σβήσει ακόμα και 43 χρόνια μετά από εκείνον τον αγώνα.

Το 1993, κατά τη διάρκεια των προκριματικών για το Μουντιάλ του 1994, όταν ο Barbosa θέλησε να συναντήσει και να εμψυχώσει τους Βραζιλιάνους διεθνείς, του απαγορεύτηκε η είσοδος στο κέντρο όπου βρίσκονταν οι ποδοσφαιριστές.

Με τεράστια πίκρα δήλωσε σε μια συνέντευξή του…

‘Στη Βραζιλία η ανώτατη ποινή για ένα έγκλημα είναι τριάντα χρόνια.

Εγώ τιμωρούμαι σαράντα τρία χρόνια για ένα έγκλημα που δεν έκανα ποτέ μου’.
Λέγεται ότι μια φορά που έκανε μπάρμπεκιου στο σπίτι του, ένας από τους παρευρισκομένους τον ρώτησε τι ήταν εκείνα τα λευκά ξύλα που έκαιγε για το μπάρμπεκιου.

‘Είναι τα δοκάρια του Μαρακανά από τον τελικό του 1950’, απάντησε μάλλον ανέκφραστος ο Barbosa.

Ίσως προσπαθούσε να ξορκίσει τους δάιμονές του.
Προς το τέλος της ζωής του ζούσε μέσα στην ανέχεια με μοναδικό εισόδημα μια σύνταξη πείνας.

Πέθανε το 2000.
Στην πλευρά των νικητών το κλίμα ήταν διαμετρικώς αντίθετο.

Ο Varela δηλώνει σε Βραζιλιάνους δημοσιογράφους που τον πλησιάζουν ότι το αποτέλεσμα ‘ήταν θέμα τύχης’.

‘Ακόμα κι 100 φορές να παίζαμε με τους Βραζιλιάνους, τις 99 θα χάναμε’, φέρεται να δήλωσε.

Τι ύφος είχε όταν το είπε, αν το εννοούσε ειλικρινώς αυτό που έλεγε ή ποιο σκοπό εξυπηρετούσε, δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε μάλλον ποτέ.
Το βράδυ μετά τη νίκη οι περισσότεροι Ουρουγουανοί είναι στο ξενοδοχείο όπου γιορτάζουν την επιτυχία τους.

Όμως, ο Varela δεν μένει μαζί τους και αποφασίζει να βγει μια βόλτα στο Ρίο να δει τι κακό έχει κάνει ο ίδιος και οι συμπαίχτες τους στους Βραζιλιάνους οικοδεσπότες.

Πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ χωρίς να τον αναγνωρίζουν κι επιστρέφει το πρωί στο ξενοδοχείο.
Την επομένη, κατά την υποδοχή της ομάδας στο αεροδρόμιο του Μοντεβιδέο, ο Varela, του οποίου το όνομα λάμπει σε μια τεράστια φωτεινή επιγραφή, ντύνεται σαν τον Humphrey Bogart στην ‘Καζαμπλάνκα’ με ανασηκωμένο γιακά και κατεβασμένο καπέλο και καταφέρνει να αποδράσει από το πλήθος.
Τελικά οι παράγοντες της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης θα κρατήσουν τα χρυσά μετάλλια για τον εαυτό τους και θα δώσουν στους παίχτες ασημένια αντίγραφα των μεταλλίων και μερικά λεφτά.

Με τα λεφτά του μπόνους ο Varela θα καταφέρει ν’ αγοράσει μια Φορντ του 1931.

Του την κλέβουν μία εβδομάδα μετά.
Ο Ghiggia χρόνια αργότερα θα δηλώσει:

‘Μόνο τρεις άνθρωποι έκαναν το Μαρακανά να σιωπήσει…

Ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας κι εγώ’ – και δεν έχει άδικο.

O Ghiggia ήταν ο τελευταίος επιζών από τους παίχτες των δύο ομάδων που αγωνίστηκαν σε εκείνον τον αγώνα όταν πέθανε το 2015.

Κατά ειρωνεία της τύχης πέθανε στις 16 Ιουλίου, την ίδια ημερομηνία με το Maracanaco, όπως έμεινε γνωστή εκείνη η τραγική για τους Βραζιλιάνους αναμέτρηση.
Aπο History espresso