«Το Σάββατο 23 Μαΐου, ενώ βρισκόμαστε σε προπονητικό κέντρο στη Βερόνα πριν από τον τελευταίο γύρο του πρωταθλήματος, ο Τζιοβάνι Φαλκόνε δολοφονείται.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις τελειώσει το πένθος και η αγανάκτηση, οι εφημερίδες δεν έχουν τίποτα καλύτερο από το να επιστρέψουν στην ενασχόληση με το κουτσομπολιό και μάλιστα το φτηνό κουτσομπολιό.
Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που με επαίνεσαν πριν από λίγους μήνες και με έκαναν παράδειγμα, τώρα αφοσιώνονται σχεδόν αποκλειστικά στην ιδιωτική μου ζωή, δημοσιεύοντας νέα για τα υποτιθέμενα φλερτ μου και της Ρίτας.
Πριν από μια από τις τελευταίες προπονήσεις της σεζόν, είμαι στον πάγκο των αποδυτηρίων και διαβάζω ένα άρθρο σαν αυτό.
Ο Μπάτζιο, σε μια καρέκλα απέναντι, με βλέπει να συνοφρυώνομαι και να σκίζω στα δύο την εφημερίδα.
«Ξέχνα το, είναι κακό για σένα…».
Δεν απαντώ, συνεχίζω να διαβάζω.
Όμως εκείνος επιμένει.
«Έλα, Ρόμπι, σταμάτα».
Όσο περισσότερο διαβάζω τόσο λιγότερο μου αρέσει να αστειεύομαι.
«Πιστέψε με», συνεχίζει και με χτυπάει.
"Σταμάτα το."
«Άστην είπα…»
Πετάγομαι όρθιος, πετάω την εφημερίδα και τον χτυπάω στο κεφάλι.
«Τι στο διάολο…» ακούγεται να λέει περισσότερο έκπληκτος παρά πονεμένος.
Έχω χάσει το μυαλό μου.
Το μετάνιωσα λίγο αργότερα, αλλά τώρα είναι πολύ αργά.
Χτύπησα έναν συμπαίκτη και έναν φίλο που ήθελε απλώς να μου φτιάξει τη διάθεση.
Δεν έχω την δύναμη που έχει κάποιος που ξέρει να ζητά συγγνώμη.
Ο Μπάτζιο το ξέρει, με ξέρει.
Καταλαβαίνει ότι λυπάμαι και κάνουμε ειρήνη στο γήπεδο, μιλώντας ο ένας στον άλλον με την μπάλα, όπως κάναμε στο γρασίδι του γηπέδου του Ολίμπικο τον Ιούνιο του 1990».
Τότο Σκιλάτσι