«Στην Μπολόνια έλαβα ένα σπουδαίο μάθημα ζωής, γνωρίζοντας τον Siniša Mihajlović.
Όταν κάποιος αρρωσταίνει σοβαρά το πρόσωπό του ''σπάει'' και τα χαρακτηριστικά χάνουν βάθος, το βλέμμα είναι λίγο χαμένο, απόμακρο και γυρισμένο αλλού.
Αυτή ήταν η εμφάνιση του Siniša στο χειρότερο δεκάλεπτο που θυμάμαι, όταν του κοινοποιήσαμε την επιβεβαίωση της ασθένειας που σε κάθε περίπτωση τον είχε ήδη διαβρώσει.
Αλλά μετά την αρχική σύγχυση, που αποδίδεται κυρίως σε ανησυχίες για την οικογένεια και στη νέα και απροσδόκητη ιδέα του θανάτου, το σθένος μιας πρόκλησης για εκτόξευση επικράτησε στο Siniša και στη συνέχεια το πρόσωπό του ανακτούσε το συνηθισμένο του βάθος.
Ο Siniša ήταν ένας γενναίος άνθρωπος.
Αντιμετώπισε την πρώτη κρίση λευχαιμίας με έπαρση και αμέσως θέλησε να ανταποκριθεί στον ρόλο του ως προπονητής, αφήνοντας πίσω του τις καταστροφικές απαραίτητες θεραπείες.
Έκανε συνεδρίες στο γυμναστήριο που θα είχαν συνθλίψει έναν εικοσάχρονο υγιέστατο και στο μεταξύ είχε τεθεί στη διάθεση άλλων ασθενών, που ήθελαν παρηγοριά, συμβουλές και ενθάρρυνση.
Τον έχω δει να στέλνει εκατοντάδες μηνύματα βίντεο, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές για εκείνον, αλλά η ησυχία ίσως δεν είναι για ήρωες και έτσι ο Siniša έπρεπε να υποστεί μια δεύτερη και εντελώς απροσδόκητη επίθεση λευχαιμίας.
Ήταν πραγματικά δραματικές στιγμές, αλλά το έκανε...
Καημένε μου φίλε.
Μετά από έναν αγώνα που κράτησε ώρες, κάποια στιγμή ο θάνατος βρισκόταν μόλις μια ανάσα μακριά, γεγονός που τον παρέδωσε στην απόλυτη αλήθεια.
Siniša, ατρόμητος μονομάχος».
Walter Sabatini