«Σήμερα βλέπω παιδιά να φτάνουν στο γήπεδο για να προπονηθούν, σε άψογες εγκαταστάσεις, με ομοιόμορφα κομμένο γρασίδι, που ούτε καν ονειρευόμασταν στην εποχή μου.
Κατεβαίνουν από αυτοκίνητα που πολλές φορές δεν μπορούν καν να οδηγήσουν (και χρησιμοποιούν οδηγό), με κουρέματα τελευταίας λέξης της μόδας, παντελόνια κατεβασμένα, ακουστικά για να μιμηθούν μεγάλους σταρ και μερικά τατουάζ που τους κάνουν να νιώθουν ότι έχουν μεγαλώσει.
Περπατούν με το κεφάλι κάτω κοιτάζοντας τα κινητά τους τηλέφωνα, βγάζοντας selfie ή μιλώντας σε κάποιο live Instagram.
Τους κοιτάζω στα μάτια, αλλά δεν βλέπω πείνα ή φιλοδοξίες.
Πολύ πόζα και λίγη ουσία, αυτά είναι τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας των εικόνων, που παρουσιάζουν ως παραδείγματα ανθρώπους χωρίς αξίες που έχουν μοναδικό σκοπό να καταλήξουν να πρωταγωνιστήσουν σε κάποια άχρηστη τηλεοπτική εκπομπή για να τους αναγνωρίζουν στο δρόμο.
Αυτοί δεν είναι ποδοσφαιριστές, είναι δήθεν «ποδοσφαιριστές».
Έχουν όλοι ήδη χορηγό, πριν καν παίξουν, έχουν τον ατζέντη και νιώθουν ότι έχουν φτάσει στην κορυφή.
Αλλά πάνω από όλα αναρωτιέμαι αν όντως διασκεδάζουν.
Γιατί στην ηλικία τους, πέρα ​​από όλα αυτά που θέλουν να αγοράσουν για να εντυπωσιάσουν τους άλλους, μπορώ να πω εγώ ότι έχω ζήσει το ποδόσφαιρο με το στόμα ανοιχτό σαν να είμαι σε λούνα παρκ.
Κάτι που σίγουρα σήμερα δεν ισχύει.
Ακόμα και τώρα που είμαι γνωστός και έχω την τροπαιοθήκη μου και τον τραπεζικό μου λογαριασμό, όταν σκέφτομαι το ποδόσφαιρο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι, το πόσο πολύ διασκέδασα.
Συνεχώς.
Μέχρι τα δεκαεπτά μου, δεν νομίζω ότι έκανα ποτέ προπόνηση τακτικής, μόνο ασκήσεις με την μπάλα.
Ένα από τα ερείπια του σύγχρονου ποδοσφαίρου είναι ότι τα παιδιά διδάσκονται το πρέσινγκ, την πάσα με τα μπακ, τα κοψίματα, το οφσάιντ, αφήνοντας έξω τα θεμελιώδη πράγματα σε εκείνη την ηλικία...
Σουτ με τα δύο πόδια, σωστή τοποθέτηση του σώματος, τρέξιμο με και χωρίς μπάλα, στην επίθεση και στην άμυνα, ντρίμπλα, τεχνική, κοντινές και μακρινές πάσες, βολέ, άλμα για κεφαλιές.
Αυτά είναι τα βασικά, αυτά που μένουν και στα οποία, μόνο αργότερα, μπορεί να προστεθεί η τακτική και η αθλητική προπόνηση.
Έτσι οι αμυντικοί καταλήγουν στα κορυφαία πρωταθλήματα και δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν και να μαρκάρουν τον αντίπαλο γιατί κανείς δεν τους έχει μάθει ποτέ πώς να τοποθετούν το σώμα τους.
Οι επιθετικοί  έχουν μόνο ένα πράγμα να κάνουν για να ξεπεράσουν τους αμυντικούς και δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί δεν έχουν εξασκηθεί ποτέ στην ντρίμπλα».
Σίνισα Μιχαίλοβιτς