«Τώρα που είσαι ήδη εκεί, θέλω να σε φανταστώ όπως ήσουν στο γήπεδο, χαμογελαστός, με μια μπάλα κάτω από το μπράτσο σου. Ο Ντιέγκο βγαίνει μπροστά σου και ρωτάει…
«Τι κάνεις εδώ;».
«Ήρθα να σε προκαλέσω…
Κάλεσε τον Γιασίν ή όποιον θέλεις να είναι στο τέρμα.
Με τείχος ή χωρίς, δεν έχει καμία διαφορά.
Θα του πεις…
”Ντιέγκο, είσαι ο καλύτερος, αλλά δεν υπάρχει αριστερό πόδι σαν το δικό μου για να εκτελεί φάουλ…
Θα εξηγήσεις επίσης εκεί πάνω ότι έχασες περισσότερα πέναλτι παρά ελεύθερα χτυπήματα και πώς άλλαξες τον τρόπο που σουτάρεις την τελευταία στιγμή, με βάση την κίνηση του τερματοφύλακα.
Θα κερδίσεις απο κάποιους το στοίχημα αφού βάλεις πέντε φάουλ στην σειρά και μετά θα τους καλέσεις όλους σε δείπνο, γιατί «τότε πάμε να φάμε» είναι μια από τις φράσεις που σε έχω ακούσει να επαναλαμβάνεις πολύ συχνά…
Σέρβικο φαγητό φυσικά αυτό που σε τρελαίνει, με τον παραμυθένιο σαρμά που σου μαγείρευε η μάνα σου.
Αλλά πρώτα μια στεγνή γκράπα δική σου, «που σου ανοίγει το στομάχι και σε κάνει να πεινάς περισσότερο».
Πάντα παρήγγελλες δύο, ένα για σένα και ένα στη μνήμη του πατέρα σου.
Αυτή τη φορά μόνο ένα θα είναι αρκετό, γιατί θα είναι δίπλα σου για να πείτε τα δικά σας.”
Τα συγκινητικά λόγια του Ιταλού αθλητικογράφου, Αντρέα Ντι Κάρο, για τον φίλο του Σίνισα Μιχαίλοβιτς.

“Σήμερα ζω καλά, αλλά ξέρω πώς είναι όταν έχεις λίγα να φας.
Ως παιδί μου άρεσαν οι μπανάνες, αλλά δεν είχαμε λεφτά.
Η μητέρα μου, μου αγόραζε μία και έπρεπε να τη μοιραστώ με τον αδερφό μου.
Της είπα μια φορά ότι θα αγοράσω ένα φορτηγό μπανάνες όταν πλουτίσω και θα τις φάω όλες εγώ.
Σήμερα πηγαίνω σε εστιατόρια και διαλέγω τα καλύτερα πιάτα. Πίνω καλό κρασί, αλλά τίποτα δεν θα ξεπεράσει τη γεύση αυτών των μπουκιών μπανάνας.
Γι’ αυτό δεν μου έλειψε τίποτα από τους γονείς μου και ο πλούτος που θα αφήσω στα παιδιά μου δεν είναι οικονομικός, έχει να κάνει με αξίες και μάθηση.
Ειλικρίνεια, πίστη και θυσία…
Θα πρέπει να ιδρώσουν και το επίθετό τους δεν θα είναι αρκετό, το ξέρουν πολύ καλά.”
Σίνισα Μιχαίλοβιτς