«Υπάρχει ένα δράμα εδώ και πολλά χρόνια το οποίο γίνεται όλο και πιο πιεστικό, αυτό των μεταναστών.

Άντρες, γυναίκες, παιδιά, πλήθη απελπισμένων ανθρώπων που φεύγουν από πολέμους, γενοκτονίες, πείνα, φτώχεια.

Είναι ένα πρόβλημα που με απασχολεί ιδιαίτερα γιατί το είδα με τα μάτια μου και το βίωσα στηn χώρα μου, όταν ο εμφύλιος έφερε τα πάνω κάτω στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Οι γονείς μου και πολλά από τα μέλη της οικογένειάς μου ήταν επίσης μετανάστες που διέφυγαν από τον πόλεμο.

Στην τραγωδία είχαν την τύχη να έχουν έναν γιο ή έναν συγγενή ικανό να τους βοηθήσει, να τους φιλοξενήσει, να τους πάρει μαζί.

Βοήθησα, όσο μπορούσα, πολλούς ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί, δεν θυμάμαι πια τα ονόματά τους αλλά θυμάμαι πολύ καλά τα μάτια του καθενός τους και τα βάσανα που ήταν ζωγραφισμένα μέσα τους».

Σίνισα Μιχαΐλοβιτς