“Σήμερα πολλοί άνθρωποι δεν με αναγνωρίζουν.

Ένας πατέρας είπε κάποτε στο γιο του…

-Κοίτα, είναι ο Σιμόνε Μπαρόνε, θέλεις να βγάλεις μια φωτογραφία μαζί του??

-Δεν θυμάμαι ποιος είναι…

-Είναι αυτός στον οποίο ο Ιντζάγκι, δεν έδωσε την μπάλα στο Μουντιάλ του 2006.

-Α ναι, σωστά…

Ας βγάλουμε μια φωτογραφία μπαμπά.

Δεν ανέφερε καν το γεγονός ότι ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής.

Τις πρώτες φορές το σιχάθηκα, αλλά μετά το συνήθισα.

Εκείνο το τρέξιμο έγινε ένα από τα πιο διάσημα όλων των εποχών.

Ενώ έτρεχα και ούρλιαζα σαν μανιακός…

Ο Πίπο δεν πήρε χαμπάρι.

Εκείνα τα δευτερόλεπτα δεν σκέφτηκα τίποτα, απλά ούρλιαξα.

Μόλις ξεκίνησα μαζί με τον Πίπο, ειλικρινά ήλπιζα ότι θα συμβεί αλλά όχι…

Ο Πίπο δεν θα μου έδινε ποτέ την μπάλα.

Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί.

Το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν το γκολ.

Εκ των υστέρων λέω, ότι ήταν για καλό, αφού εκείνη την στιγμή, έμεινα στην ιστορία, ως το πιο ανούσιο τρέξιμο στην ιστορία του ποδοσφαίρου.”

Σιμόνε Μπαρόνε