“Την προηγούμενη μέρα, o προπονητής μας έβαλε να εκτελέσουμε πέναλντι, το ένα πήγε στο δοκάρι, το άλλο πήγε πάνω στον Μουσλέρα και το τρίτο πάνω απο το δοκάρι.

Μέσα μου ήθελα να πεθάνω, πήγα να κοιμηθώ με μια τρομερή αγωνία.

Ο τερματοφύλακας της Γκάνας πάντα έκανε ένα βήμα πριν πέσει και σκέφτηκα ότι αφού φτάσαμε στο πέμπτο και τελευταίο και βλέποντας την τεχνική του τερματοφύλακα, αποφάσισα να το κάνω.

Όταν εκτελέσαμε το πρώτο, κοίταξα αν ο Γκανέζος τερματοφύλακας έκανε κίνηση πριν δει πού πάει η μπάλα.

Δίπλα μου ήταν ο Φουτσίλε.

”Φούτσι, κουνήθηκε πριν, ε;”

-Ναι, Λόκο’.

Στο δεύτερο πέναλτι, το ίδιο…

-Ναι, Λόκο’.

Την τρίτη φορά που ρώτησα, ο Φουτσίλε μου είπε:

‘Λόκο, εκτέλεσέ το όπως ξέρεις και μην μου σπας τα αρχ…άλλο.

Όταν ήρθε η σειρά μου, ήταν η στιγμή της καριέρας μου.

Εκει πρέπει να δουλέψεις με την ψυχολογία.

Σκεφτόμουν μόνο θετικά πράγματα. Όταν έσκαψα την μπάλα, είχα ήδη τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου, πέρασαν όλα απο μπροστά μου.

Την χαϊδεύω και απλά παρακολουθούσα.

Ο τερματοφύλακας έπεσε.

Το πανηγύρισα με την ψυχή μου και όταν όλοι σταμάτησαν να με αγκαλιάζουν, κοίταξα στην κερκίδα και η κόρη μου έκλαιγε και εκεί ”έσπασα” κι εγώ…”

Σέμπαστιαν ”Λόκο” Αμπρέου