‘Δεν τον είδα τους τελευταίους έξι μήνες της ζωής του. Η τελευταία φορά ήταν σε ένα τουρνουά γκολφ.
Ο καρκίνος ήταν ήδη εκεί.
Είχα την αίσθηση ότι ήξερε ότι μπορεί να είναι η τελευταία του φορά που θα έπαιζε επειδή ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος.
Ο Γιόχαν ήταν πολύ περήφανος και δεν ήθελε ποτέ να τον λυπηθεί κανένας, παρά το γεγονός ότι ήταν καταδικασμένος απο την αρρώστια.
Ήμουν προνομιούχος και τυχερός που τον είχα στη ζωή μου.
Είμαι τόσο ευγνώμων γιατί με φρόντιζε πάντα, είχαμε πολλές συζητήσεις και πάντα ήθελε να είναι σωστός.
Ο Γιόχαν ήταν σαν ένα ιδιοφυές παιδί που ήταν πιο έξυπνο από τους δασκάλους.
Ήταν πάντα λίγα βήματα μπροστά από τους υπόλοιπους και για πολλούς ανθρώπους, ήταν δύσκολο να τον ακολουθήσουν.
Ο Γιόχαν ήταν μοναδικός “.
Ρουντ Γκούλιτ
