«Μπορεί να φανεί περίεργο, αλλά αν προσέξεις αυτόν που είναι υπεύθυνος για την μουσική στα αποδυτήρια μιας ομάδας, καταλαβαίνεις αν τα αγόρια είναι απο σκληρό μέταλλο.
Ίσως ένας νέος θέλει να ακούσει την τελευταία επιτυχία, ίσως ένας μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης λέει…
«Είμαι ο μεγαλύτερος παίκτης» και το κανονίζει.
Όμως παρατήρησα ότι κανένας από τους παίκτες στην Σάντερλαντ δεν ήταν υπεύθυνος για τη μουσική και αυτό με έκανε να αγχώνομαι.
Ο υπέυθυνος ήταν μέλος της διοίκησης.
Τον κοίταξα και σκέφτηκα…
«Ελπίζω κάποιος να του δώσει μια γροθιά».
Το τελευταίο κομμάτι πριν οι παίκτες μπουν στο γήπεδο ήταν το Abba’s Dancing Queen.
Αυτό που πραγματικά με ανησύχησε ήταν ότι κανένας από τους παίκτες, ούτε καν ένας, δεν είπε…
“Βγάλτε αυτό το χάλι.”
Έβγαιναν για να παίξουν ένα παιχνίδι, άντρες εναντίον αντρών, τα επίπεδα τεστοστερόνης στα ύψη, πρέπει να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο σώμα με σώμα.
Ακούγοντας αυτο το τραγούδι??
Ανησύχησα, δεν είχα τόσους ηγέτες όσο νόμιζα στην ομάδα».
Ρόι Κιν
