12 Απριλίου 2000, όταν ”πέθανε” ποδοσφαιρικά ο μόνος που θα μπορούσε να καθίσει δίπλα στο D10S.

Όλοι όσοι είδαν την φάση ζωντανά ήθελαν να κλάψουν.

Να κλάψουν για το ποδόσφαιρο, για εκείνο το γόνατο που ένα απόγευμα του Απρίλη είπε αρκετά, τα παράτησε, αφαιρώντας την προβολή από κάτι που είδαμε να φεύγει γρήγορα, τόσο γρήγορα όσο θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό το νούμερο 9.

Ο Ronaldo Luìz Nazáro de Lima έπαιζε σε χρόνους και ταχύτητες που δεν υπήρχαν τότε, ταχύτητα και ποιότητα ασύλληπτα, ασύλληπτη τεχνική για σήμερα και για πάντα.

Το πρώτο του γκολ στην Ιταλία το σημείωσε στη Μπολόνια, τον Σεπτέμβριο του 1997.

Όταν κάτι ανεπανάληπτο εμφανίζεται σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, δεν υπάρχει φανέλα, δεν υπάρχουν χρώματα, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από την χαρά της μπάλας που γίνεται κάτι άλλο, γίνεται μια μυθολογία, ένα κομμάτι ιστορίας που θα σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Τόσο διαφορετικός από τον Ντιέγκο που θα μπορούσε να θεωρηθεί κληρονόμος του.

Λίγο εννιά, λίγο εννιάμισι, λίγο δέκα.

Εκείνο το πρόσωπο ενός γιου της βραζιλιάνικης φαβέλας που τον φανταζόσουνα να παίζει στο Καμπ Νου αλλά και στο δρόμο, με την ίδια χαρά, δημιουργώντας την ίδια μαγεία, είτε ντρίπλαρε τον Μαλντίνι είτε τα παιδιά στα ανώμαλα πεζοδρόμια του Ρίο.

Ένας γιος του D10S πέθανε ποδοσφαιρικά εκείνο το βράδυ.

Από τις στάχτες του θα γεννιόταν ένας διαφορετικός ποδοσφαιριστής, ένας ποδοσφαιριστής που προσαρμόστηκε σε απείρως διαφορετικούς χρόνους παιχνιδιού, που κατάφερε να συνυπάρξει με τον πρωταθλητή που είχε γίνει, αλλά έδινε την αίσθηση ότι δεν ελευθερώθηκε ποτέ από μια αύρα πανταχού παρούσας μελαγχολικής σκέψης.

Ένα κομμάτι ποδοσφαίρου πέθανε εκείνο το βράδυ, και δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.

Κατέκτησε τα πάντα αλλά η ποδοσφαιρική μαγεία τον φοβήθηκε…