«Λίγες μέρες μετά το αντίο του Σίνισα, έχασα έναν άλλο αδερφό.
Ή μάλλον, ένα αδερφάκι, όπως μου άρεσε να τον αποκαλώ, γιατί γνωριστήκαμε στα 16 μου και δεν έχουμε χωρίσει ποτέ.
Ήταν λιοντάρι μέχρι το τέλος.
Ήταν αδύναμος, με λίγη φωνή, αλλά πολύ διαυγής.
Μιλήσαμε λίγο για όλα, με ρώτησε μάλιστα πώς πήγε η πορεία του Δεκεμβρίου με τους νέους.
Με βομβάρδισε με ερωτήσεις, ήθελε να μάθει τα πάντα, ήθελε να μάθει την πρόοδο του έργου μας.
Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου.
Οι παίκτες τον αγαπούσαν.
Ο Τζιανλούκα είχε τη δύναμη και μας έδωσε ένα κουράγιο που δεν ξέραμε ότι υπήρχε και που συνήθιζε να καταπολεμά την ασθένεια σε σημείο να μείνει μαζί μας όσο περισσότερο μπορούσε.
Στα νεανικά τμήματα της Ιταλίας, στη Σαμπντόρια, και μετά στην εθνική, ήμασταν πάντα μαζί.
Αυτές οι δύο νύχτες στο Γουέμπλεϊ.
Τη μία κλάψαμε με πικρία, την άλλη με χαρά, σα να ενωθήκαμε από τη μοίρα λίγο πριν τον θάνατό του.
Στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά στη γυναίκα του, τις κόρες του, τους γονείς του, τα αδέρφια και τις αδερφές του.
Αποχαιρετώ έναν άλλο αδερφό, αλλά με τη δύναμή του, θα συνεχίσω για να του αφιερώσω κάτι σημαντικό που ονειρευόμασταν όλη μας τη ζωή».