«Ο πρώτος τραυματισμός στα δεκαοχτώ ήταν πραγματικά πολύ βαρύς.
Δεν είχα παίξει σχεδόν για δύο χρόνια.
Και μετά επειδή σου συμβαίνει στα δεκαοχτώ ακόμα δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τη ζωή.
Δυσκολεύεσαι ακόμα και μετά τα πενήντα να καταλάβεις, που έχεις πολλές εμπειρίες, πόσο μάλλον στα δεκαοχτώ.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που σε ορισμένες ηλικίες μπορούν να σε σημαδέψουν μόνιμα.
Όταν σκέφτομαι το παρελθόν, πρέπει να πω την αλήθεια, θα ήθελα να με δω όπως ήμουν στη Βιτσέντζα στην αρχή με όλες τις φανέλες που φόρεσα.
Δεν θέλω να φανώ αλαζονικός αλλά εκείνος ο Μπάτζιο ήταν πραγματικά ασύλληπτος.
Αλλά μετά τον τραυματισμό δεν ήμουν πια αυτός ο Μπάτζιο, είναι σαν να μου είχαν αφαιρέσει κάτι, την έκρηξη.
Αυτό το περιστατικό με σημάδεψε για μια ζωή.
Η διαχείριση του πόνου ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, αλλά είναι αυτό που σε κάνει να μεγαλώνεις, είναι αναπόφευκτο.
Μπορούμε να γίνουμε σπουδαίοι άνθρωποι μόνο αν ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, αν έχουμε τα μέσα να τις πολεμήσουμε και αν δεν αφήσουμε τους εαυτούς μας να αποθαρρυνθούν.
Πιστεύω ότι αυτό είναι το καρύκευμα της ζωής κάθε ανθρώπου. Αν δεν υπήρχαν δυσκολίες δεν θα μπορούσαμε ποτέ να καταλάβουμε ποια είναι η αξία μας…
Το αύριο…
Δεν ξέρω.
Συνεχίζω να κάνω τη ζωή μου όσο πιο απλή γίνεται, είμαι περιτριγυρισμένος από καλούς φίλους και καλούς ανθρώπους, προσπαθώ να είμαι καθαρός, τίμιος άνθρωπος, αυτό διδάσκω και στα παιδιά μου.
Πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να προσπαθήσεις να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και τους κοντινούς σου ανθρώπους γιατί η ζωή περνάει πολύ γρήγορα…»
Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο