”Ήταν 5 Μαΐου του 1985, ήμουν δεκαοχτώ χρονών, έπαιζα στη Βιτσέντζα και εκείνη τη μέρα παίξαμε κόντρα στη Ρίμινι, του Αρίγκο Σάκι.

Γλίστρησα και ένιωσα τρομερό πόνο.

Κράτησε ένα δευτερόλεπτο, μετά εξαφανίστηκε.

Λίγο αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι είχα τραυματιστεί σοβαρά, διέλυσα το αριστερό μου γόνατο.

Ενα χρόνο εκτός…

Δεν αισθανόμουν το πόδι μου, το γόνατο ήταν πολύ πρησμένο.

Μου έκαναν 220 εσωτερικά ράμματα.

Μόλις είχα υπογράψει συμβόλαιο με την Φιορεντίνα λίγες μέρες πριν, πηγαίνοντας από την Τρίτη Κατηγορία απευθείας στη Σέριε Α.

Ήταν ένα δράμα.

Ήθελα να σταματήσω, γιατί πίστεψα ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω.

Είπα κάτι τρελό στη μαμά μου…

′′Αν μ’αγαπάς, σκότωσέ με”

Συνειδητοποίησα όμως, ότι η ζωή απαιτεί να κάνεις επανεκκίνηση κάθε μέρα.

Αποδοχή και υπέρβαση των δυσκολιών.

Πολλοί που είχαν υποστεί τον ίδιο τραυματισμό, σταμάτησαν το ποδόσφαιρο και εγώ έφτασα πολύ κοντά σ’αυτό, αλλά δεν τα παράτησα ποτέ.”

Ρομπέρτο Μπάτζιο