«Πάντα ένιωθα άβολα.

Όταν έπαιζα αντιμετώπισα τη φάση της εξαγριωμένης τακτικής.

Όποιος είχε τον ρόλο μου δεν ταίριαζε στο καλούπι της μόδας.

Πλέον όλοι έπαιζαν με το 4-4-2 και ήμασταν κάποιοι για τους οποίους δεν υπήρχε θέση.

Ημασταν δεκάρια! Καθαρά!

Τότε αν σκοράραμε και έλεγαν ότι είναι η ομάδα του Μπάτζιο, του Τζόλα, του Μαντσίνι, υπέφεραν οι προπονητές.

Αν συσκοτίζεις τους άλλους, αν έρθεις σε σύγκρουση με εγωισμούς, όλα γίνονται πιο δύσκολα.

Ο προπονητής με τον οποίο είμαι πιο κοντά;

Είμαι ευγνώμων σε όλους, έχω μάθει κάτι από όλους.

Ξεκινώντας από τον πρώτο μου προπονητή, που ήταν αρτοποιός στο Caldogno.

Αλλά αν κρύβεσαι ή μιλάς άσχημα για μένα επειδή σε συσκοτίζω, τότε δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Αυτό ήταν το πρόβλημα.

Ημουν βαρύς και δλυσκολος στην διπροσωπία.

Γι’ αυτό δεν έδινα συνεντεύξεις, δεν ήθελα να εμφανιστώ.

Ο κόσμος με αγαπούσε, είχα μεγάλη προσοχή και αυτό ενοχλούσε πολλούς».

Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο