Κυριακή 16 Μαΐου 2004, στάδιο Giuseppe Meazza στο San Siro.

Παίζεται τo Μίλαν – Μπρέσια, με τους Ροσονέρι να πανηγυρίζουν τη νίκη του δέκατου έβδομου σκουντέτο, που κέρδισαν λίγες εβδομάδες νωρίτερα στην αναμέτρηση που που βγήκαν νικητές με 1-0 επί της Ρόμα.

Όμως, πέρα ​​από τον τίτλο του Διαβόλου, υπάρχει κάτι άλλο για να γιορτάσουμε.

Ένας από αυτούς τους πολύ λίγους εκλεκτούς, που κατάφεραν να κάνουν όλους τους φιλάθλους στην Ιταλία να συμφωνούν σε ένα πράγμα, ότι πρόκειται για έναν απο τους καλύτερους όλων των εποχών.

Αυτός ο τύπος αποχαιρετάει το ποδόσφαιρο, ο Roberto Baggio.

Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, εκτός από το συχνό άσμα «Είμαστε οι πρωταθλητές Ιταλίας», μια άλλη ανατριχιαστική φωνή ακούγεται συχνά από τις κατάμεστη κερκίδα…

“Robertoo Baggioo! Robertoo Baggioo!”

Και περισσότερο από τους παρευρισκόμενους, που δίνουν τη φωνή τους, είναι η χορωδία ενός ολόκληρου λαού, η χορωδία όλων όσων ονειρεύτηκαν και συγκινήθηκαν χάρη σε αυτόν.

Το ματς ξεφεύγει, το αποτέλεσμα (4-2 για τη Μίλαν) είναι μόνο στατιστικά χρήσιμο.

Έτσι εν ριπή οφθαλμού φτάνουμε στο λεπτό ογδόντα πέντε του αγώνα, το λεπτό που όλοι ήλπιζαν ότι δεν θα έφτανε ποτέ.

Στο φωτισμένο ταμπλό διαβάζουμε «10», ακόμη και πριν το προσέξει ο Ρομπέρτο ​​όλο το γήπεδο το έχει προσέξει, ο Πάολο Μαλντίνι πηγαίνει προς το μέρος του για να τον αγκαλιάσει, ίσως για λογαριασμό ολόκληρου του κόσμου του ποδοσφαίρου.

Ποιος καλύτερος από αυτόν…

Και ενώ ο Ρόμπι αποχαιρετά το ποδόσφαιρο για τελευταία φορά, όλοι, απολύτως όλοι οι παρευρισκόμενοι, σηκώνονται όρθιοι για να χειροκροτήσουν, στο μεταξύ έχουν ήδη ξεκινήσει οι φωνές από κάθε γωνιά του γηπέδου.

Υπάρχουν εκείνοι που απαθανατίζουν τη στιγμή με μια φωτογραφία, εκείνοι που συγκινούνται, εκείνοι που φωνάζουν το όνομά του στην κορυφή των πνευμόνων τους. Υπάρχουν αυτοί που κλαίνε.

Είναι τα δάκρυα εκείνων που ήδη ξέρουν ότι, από εκείνη τη μέρα, δεν θα ξημερώσει Κυριακή!