Να σου κάνω μια ερώτηση…
Πότε άρχισες να νιώθεις μεγάλος???
Γιατί ακόμα νιώθω σαν παιδί.
Όταν στον δρόμο βλέπω παιδιά να παίζουν, πάντα ελπίζω να κάνουν λάθος και η μπάλα να έρθει στο μέρος μου, απλά επειδή ήθελα να την αγγίξω με τα πόδια μου όπως παλιά.
Γιατί κάθε μέρα, αν κάποιος παίζει στον δρόμο γύρω στις τέσσερις, εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι οι παλιοί μου φίλοι που μου ζητάνε να πάω να παίξω.
Τότε δεν είχε σημασία αν κάποιος γείτονας ήταν ηλικιωμένος, πλέον νιώθουμε τρυφερότητα και συμπόνια.
Εκεινο το σπίτι της γυναίκας που απειλούσε να ξεφουσκώσει την μπάλα αν κατέληγε στο μπαλκόνι της, ακόμα την θυμάμαι.
Και κάθε φορά που περπατάω μπροστά απο εκείνο το σπίτι, σχεδόν από συνήθεια, πάντα ανεβάζω τα μάτια μου για να δω μήπως η μπάλα μου είναι εκεί και νιώθω ακόμα σα να την βλέπω λίγο ξεθωριασμένη.
Ίσως να μην μεγαλώσουμε ποτέ, αλλά δεν πειράζει.
Στις τέσσερις η ώρα μαζευόμαστε για μπάλα.
