” Όταν ήμουν παιδί έπρεπε να ζω στο σπίτι του θείου μου γιατί ήταν πιο κοντά στο γήπεδο που έκανα προπόνηση και δεν είχα χρήματα για το λεωφορείο.

Πουλούσα γλυκά και παγωτό στο δρόμο και δούλευα στο γήπεδο για να βοηθήσω τους γονείς μου.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί όλοι έκαναν τα πάντα για να μπορέσω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.

Έχω μάθει ότι πρέπει να έχεις υπομονή, επιμονή και πίστη για να πετύχεις τους στόχους σου.

Σήμερα το βρίσκω σουρεαλιστικό να έχω πετύχει τόσα πράγματα.

Δεν ξεχνώ ποτέ, τι έχω περάσει στη ζωή μου και από πού έρχομαι.

Δεν έχω αρκετά δάχτυλα στα χέρια μου για να μετρήσω τον αριθμό των συλλόγων που με απέρριψαν.

Ήμουν έτοιμος να αφήσω το ποδόσφαιρο, αλλά πήγα στο Μπέλο Οριζόντε για να κάνω μια τελευταία δοκιμή.

Είχα τα χρήματα μόνο για ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Αν δεν είχα καταφέρει να πετύχω σε αυτό το τεστ, δεν θα είχα χρήματα για να πάω σπίτι. Ευτυχώς έμεινα. Ποτέ μην τα παρατάς.

Οι φίλοι μου που έπαιζαν ποδόσφαιρο μαζί μου, τώρα δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ, άλλοι έχουν φάρμα.

Πολλοί φίλοι μου απο τις φαβέλες όμως, είναι στη φυλακή κι’έγω μπορεί να είχα καταλήξει εκεί, ευτυχώς το ποδόσφαιρο με οδήγησε στο σωστό δρόμο.
Μεγαλώνοντας δεν είχα απολύτως τίποτα και τώρα μπορώ να έχω σχεδόν τα πάντα, οπότε υπολογίζω τι πραγματικά αξίζει και σκέφτομαι το μέλλον.

Δε θα αγοράσω ένα ακριβό αυτοκίνητο, επενδύω σε ακίνητα.

Έχω αγοράσει σπίτια για τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον θείο και τη γιαγιά μου.

Οι θείοι μου έχουν ένα αυτοκίνητο, στη μητέρα μου αρέσουν οι μηχανές και της αγόρασα μία.

Η αδερφή μου έχει τρία παιδιά και πρόσφερα για την περίθαλψή τους και την εκπαίδευσή τους.

Η εκπαίδευση πρέπει να είναι σημείο αναφοράς στη Βραζιλία, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει.”

Ριτσάρλισον

” Όταν ήμουν παιδί, πήγαινα συχνά στο γήπεδο για να βλέπω παιχνίδια και ήθελα να συναντώ τα είδωλα μου και να μου δίνουν τις φανέλες τους, αλλά ποτέ δεν γινόταν κατι τέτοιο.

Τώρα όταν βλέπω ένα παιδί να έρχεται σε μένα, πάντα του δίνω την φανέλα μου ή τα παπούτσια μου.

Αυτά είναι πράγματα που δεν χρειάζομαι και με τα οποία μπορώ να κάνω κάποιον αλλον άνθρωπο ευτυχισμένο.
Δεν υπάρχει ταπεινότητα στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Οι παίκτες σχεδόν δεν δίνουν προσοχή στους οπαδούς.

Εμένα, μου αρέσει να ζω με τους οπαδούς.

Σαν παιδί ονειρευόμουν να βγάλω φωτογραφίες με τα είδωλα μου και τώρα που είμαι σε αυτή την πλευρά, τίποτα δεν μου κοστίζει να το κάνω.”
Ριτσάρλισον

“Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ φτωχά, γεννήθηκα σε μια πόλη στα βόρεια της πολιτείας Espírito Santo, στα νοτιοανατολικά της Βραζιλίας.
Είναι ένα μικρό χωριό, όπου πολύς κόσμος δουλεύει στα χωράφια και υπάρχει πολύ φτώχεια.
Από τότε που ήμουν μικρός θυμάμαι να βλέπω τον μπαμπά μου να δουλεύει όλη μέρα για να πληρώσει τους λογαριασμούς και κάθε μήνα ήταν δύσκολο να έχει χρήματα για τα μικρότερα πράγματα ακόμα και αν προσπαθούσε.

Και πολύ σύντομα άρχισα και εγώ να δουλεύω και να βοηθάω, να πουλάω γλυκά, παγωτά και όταν ήμουν έφηβος μάζευα ακόμη και καφέ με τον παππού μου.
Εγώ και τα αδέρφια μου ζούσαμε σε επικίνδυνη ζώνη, είδα τόσα πολλά κακά πράγματα όπως ναρκωτικά και βία.
Μια μέρα επέστρεφα από το σχολείο με τους φίλους μου και ένας τύπος νόμιζε ότι πουλάω ναρκωτικά στην περιοχή του.
Με σημάδεψε με το όπλο στο κεφάλι και με απείλησε, αλλά δόξα τω Θεό είχα την ψυχραιμία να του εξηγήσω ότι πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο και ότι δεν πούλαγα ή έκανα ναρκωτικά.
Ήθελαν να με πυροβολήσουν, αλλά το ποδόσφαιρο κυριολεκτικά μου έσωσε τη ζωή.
Με άφησε να φύγω αλλά ήμουν τόσο φοβισμένος.
Ο χωρισμός των γονιών μου;
Ήμασταν στο φορτηγό μετακόμισης, υπήρχε το δωμάτιό μου, τα ρούχα μου.

Αλλά στο τέλος κατέβηκα και αποφάσισα να μείνω με τον πατέρα μου.
Επειδή ήταν αυτός με τον οποίο έπαιζα μπάλα μαζί του και παρακολουθούσα τους αγώνες.
Η μητέρα μου δεν θα μου το επέτρεπε ποτέ.
Ήμουν νέος, αλλά όχι ηλίθιος”.