«Θες να σου πω την ιστορία μου και θα με ακούσεις όντως;
Αν διαβάσεις εφημερίδες θα νομίζεις ότι με ξέρεις και ότι γνωρίζεις τα ενδιαφέροντά μου. Αλήθεια όμως;
Όταν ήμουν δυο ετών ο πατέρας μου δολοφονήθηκε…
Αυτό διαμόρφωσε όλη τη ζωή μου.
Λίγο μετά, η μητέρα μου πήρε την απόφαση να αφήσει εμένα και την αδερφή μου στη Τζαμάικα και να πάει στην Αγγλία ώστε να πάρει ένα πτυχίο και να κάνει μια καλύτερη ζωή.
Για μερικά χρόνια ζήσαμε με τη γιαγιά μου στο Κίνγκστον και θυμάμαι ότι έβλεπα τα υπόλοιπα παιδιά με τη μητέρα τους και πραγματικά ζήλευα.
Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς έκανε η μητέρα μου για εμάς.
Απλά ήξερα ότι είχε φύγει.
Η γιαγιά μου ήταν απίστευτη αλλά όλοι θέλουν τη μητέρα τους σε τέτοια ηλικία…
Δεν το καταλάβαινα αλλά η μητέρα μου πραγματικά μοχθούσε και πάλευε για να έχουμε μια καλύτερη ζωή.
Στα πέντε μου χρόνια μετακομίσαμε στο Λονδίνο αλλά ήταν πολύ δύσκολες μέρες γιατί δεν είχαμε χρήματα και έπρεπε να προσαρμοστούμε σε μια νέα κουλτούρα.
Η μητέρα μου έκανε εξτρά δουλειά ως καθαρίστρια σε ξενοδοχείο, προκειμένου να μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα και να πάρει το πτυχίο της.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ξυπνούσαμε πέντε το πρωί και τη βοηθούσαμε να καθαρίσει τουαλέτες σε ξενοδοχείο στο Στόουνμπριτζ…
Όταν κλήθηκα στην εθνική ομάδα της Αγγλίας σε επίπεδο κ-16 και έβαλα δυο γκολ κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία, ήταν μεγάλη στιγμή για εμένα.
Έπαιξε και στην τηλεόραση και παντού.
Πήγα στο σχολείο και ξαφνικά οι καθηγητές ήταν… οι καλύτεροι φίλοι μου.
Τρομερό πόσο γρήγορα αλλάζουν τα δεδομένα και πως λειτουργεί όλο αυτό.
Όταν στα 15 μου ήρθε η πρόταση από τη Λίβερπουλ, σκέφτηκα ότι ήθελα να πάω κι ας ήταν απόσταση τριών ωρών.
Είπα στη μητέρα μου ότι ήθελα να αποδεχτώ την πρόκληση και πως ήταν η ευκαιρία μου να ξεφύγω από την εγκληματικότητα και τις δολοφονίες στη γειτονιά μου…
Σκέφτηκα πως η μητέρα μου είχε θυσιάσει τη ζωή της για εμένα, η αδερφή μου είχε το κάνει το ίδιο, οπότε… εδώ ήμασταν! Έπρεπε να παλέψω! Πάμε…
Η μαμά μου είναι αληθινή πολεμίστρια.
Ξέρει πώς να πετύχει σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι ίσως το πιο έξυπνο άτομο που ξέρω.
Μια μέρα κάθισε μαζί μου όταν ήμουν παιδί ακόμα και μου είπε…
«Κοίτα, σε αγαπώ. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να πας στην Άρσεναλ».
Είπα: “Εεεεεεεε; Τι??”
Απάντησε: «Αν πας εκεί, θα υπάρχουν 50 παίκτες που θα είναι τόσο καλοί όσο εσύ.
Θα είσαι απλώς ένας αριθμός. Πρέπει να πας κάπου όπου θα μπορείς να ξεχωρίσεις».
Με έπεισε να πάω στην Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς και ήταν ίσως η καλύτερη απόφαση που πήρα. Στην QPR δεν με έπαιρνε να κάνω λάθη.
Αλλά ήταν αρκετά δύσκολο για την οικογένειά μου γιατί η μητέρα μου δεν με άφηνε ποτέ να πάω μόνος μου στην προπόνηση.
Και έπρεπε πάντα να δουλεύει, οπότε η αδερφή μου έπρεπε να με οδηγήσει στο Χίθροου.
Παίρναμε τρία λεωφορεία.
Το 18, το 182 και το 140.
Φεύγαμε στις 15:15 και φτάναμε σπίτι γύρω στις 23:00.
Κάθε μέρα.
Αυτή (η αδερφή μου) καθόταν στον επάνω όροφο στο μικρό καφενείο και χαλάρωνε μέχρι να τελειώσω με την προπόνηση.
Φαντάσου να είσαι 17 χρονών και να το κάνεις αυτό για τον μικρό σου αδερφό.
Και ούτε μια φορά δεν την άκουσα να λέει…
«Όχι, δεν θέλω να τον πάω».
Τότε δεν καταλάβαινα πόσαο θυσίαζαν αυτή και η μαμά μου για να με πάνε για προπόνηση. Ολόκληρη η οικογένειά μου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
Χωρίς αυτούς δεν θα με ήξερε κανείς».
Ραχίμ Στέρλινγκ
