«Ποιος ήταν ο Pele;
Για κάποιους, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Έπαιξα εναντίον του όχι μόνο με την εθνική ομάδα σε εκείνον τον περίφημο τελικό στο Μεξικό αλλά και με τη Ρόμα και τη Φιορεντίνα όταν η Σάντος ήρθε στην Ιταλία.
Ένα φαινόμενο.
Ίσως ο πρώτος ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής.
Ήξερε να κάνει τα πάντα... δεξί, αριστερό, ντρίμπλα, σουτ, κεφαλιά, παρόλο που δεν ήταν πολύ ψηλός τις έπαιρνε όλες.
Δεν του έλειπε τίποτα, τα είχε όλα.
Έπαιξε με φαινόμενα όπως οι Jairzinho, Gerson, Tostão, Rivelino αλλά ήταν ο πιο δυνατός από όλους.
Βλέποντάς τον από κοντά ήταν εντυπωσιακός, έμοιαζε με πάνθηρα.
Μυώδης, ζωηρός, πολύ γρήγορος, δεν έχω δει ποτέ κάποιον σαν αυτόν.
Ούτε όταν σταμάτησα να παίζω και άρχισα να προπονώ».
 
Μαραντόνα; Ας μιλήσουμε για δύο αριστείες λοιπόν.
Oι δύο καλύτεροι.
Επαναλαμβάνω, προτίμησα τον Πελέ αλλά επειδή ήξερε να τα κάνει όλα, τον θεωρώ πιο ολοκληρωμένο.
Ο Ντιέγκο ήταν ένα άλλο φαινόμενο αλλά διέπρεψε για εκείνο το θεϊκό αριστερό πόδι, με το οποίο μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε.
Είναι αλήθεια ότι ο Μαραντόνα ήρθε να παίξει σε Ιταλία και Ισπανία, αντιμετωπίζοντας το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κάτι που δεν έκανε ο Πελέ.
Έφαγε πολύ ξύλο απο τους αμυνιτκούς, πρέπει να είναι ο παίκτης που δέχτηκε τα πιο βίαια μαρκαρίσματα στην ιστορία.
Όμως ο Βραζιλιάνος δεν είχε αδυναμίες.
Διάβαζε το παιχνίδι όσο λίγοι άλλοι.
Φαινόμενο πράγματι.
Μεταξύ άλλων, το να τον αποκαλείς φαινόμενο μάλλον δεν δίνει καν ιδέα για το τι ήταν.
Σε όσους κάνουν συγκρίσεις θυμάμαι ακόμα ότι ο Πελέ κέρδισε τρία Μουντιάλ...Τρία.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε το εύρος της επιχείρησης...».
Picchio De Sisti