“Όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα και έπαιζα ποδόσφαιρο γιατί είχε πλάκα.

Με φίλους θέλαμε να είμαστε οι Ronaldinho και Ronaldo.
Ήδη τριών χρονών έπαιζα με τα αδέρφια μου, μετά γράφτηκα σε σχολή ποδοσφαίρου.
Και κοντά στο σπίτι μου, με παιδιά της ηλικίας μου, δεν έκανα τίποτα άλλο.

Εκεί σκοράρω τα πρώτα μου γκολ.
Το πρώτο μεγάλο γκολ ήταν στα έντεκα ή δώδεκα μου χρόνια, έπαιζα σε μια τοπική ομάδα με φίλους, έβαλα τέσσερα γκολ σε αυτόν τον αγώνα.
Το ματς έληξε ισοπαλία και πήγαμε στα πέναλτι.

Χάσαμε επειδή ο τερματοφύλακας δεν μπόρεσε να πετύχει το γκολ στο τελευταίο πέναλτι.
Μερικές φορές έκλαιγα, στο τέλος ενός αγώνα θα μπορούσε να συμβεί, αλλά ποτέ μπροστά στους συμπαίκτες μου.

Και σήμερα μισώ να χάνω.
Τότε, στα 17 μου, ήρθε το επαγγελματικό μου ντεμπούτο, ήμουν πολύ νευρικός.
Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις ήταν η στιγμή που υπέγραψα το συμβόλαιο με την Juve. Ήταν μια ξεχωριστή μέρα.
Ήμουν διακοπές με τον αδερφό μου και τους φίλους μου.
Το συμβόλαιο υπεγράφη ενώ ήμουν στην παραλία.
Πίσω στο ξενοδοχείο, υπέγραψα την συμφωνία και μετά πίσω στην παραλία για να πάρω λίγο ήλιο ακόμα.
Μετά τα δύο γκολ επι της Μπαρτσελόνα στο Champions League, οι οπαδοί άρχισαν να φωνάζουν το όνομά μου.

Μέσα μου είπα στον εαυτό μου ‘κοίτα τι κατάφερες, τώρα συνέχισε!’
Πρέπει να προσφέρω όλο και περισσότερα στον κόσμο για να κερδίσω την αποδοχή τους. Θέλω να δουν τις θυσίες που κάνω για να είναι ευτυχισμένοι”.
Πάουλο Ντιμπάλα