”O πατέρας μου, πέθανε όταν ήμουν 15 χρονών.

Πάλεψε με τον καρκίνο του παγκρέατος για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν τα κατάφερε.

Για να με προστατεύσουν, δεν μου έλεγαν τα πάντα, οπότε παραπλανούσα τον εαυτό μου, ήλπιζα ότι θα θεραπευτεί.

Σήμερα συχνά μιλάω γι ‘αυτόν με τη μαμά, τυχαίνει να τον ονειρεύομαι και κάθε φορά ξυπνάω με δάκρυα.

Ο πατέρας μου είχε ένα όνειρο, ότι τουλάχιστον ένας από τους τρεις γιους του θα γινόταν ποδοσφαιριστής.

Ο Γκουστάβο, ο μεγαλύτερος, δεν κατάφερε να πετύχει, ούτε ο Μάρινο, ο οποίος όλοι λένε ότι ήταν πιο καλός από μένα αλλά έγινε νωρίς οικογενειάρχης.

Έτσι έπρεπε να το κάνω εγώ, να τιμήσω τη μνήμη του μπαμπά και να εκπληρώσω την επιθυμία του.

Με συνόδευε σε κάθε προπόνηση, μια ώρα με το αυτοκίνητο από τη Λαγκούνα Λάργκα, όπου κατοικούσαμε, στην Κόρδοβα.

Όταν ο μπαμπάς πέθανε, ζήτησα από την ομάδα να μου πάρει σπίτι εκει.

Για έξι μήνες έπαιξα στην ομάδα του χωριού μου.

Και δεδομένου ότι δεν υπήρχε πια κανένας που θα μπορούσε να με πάει για προπόνηση, έφυγα.

Δεν ήταν εύκολο, κλείδωθηκα στο μπάνιο και έκλαψα, αλλά δεν με είδε κανείς.

Δεν τα παρατησα ποτέ.

Και σήμερα ξέρω ότι ο μπαμπάς είναι περήφανος για μένα.

Ο πανηγυρισμός μου, είναι η μάσκα του μονομάχου!

Όταν υποφέρουμε, μερικές φορές πρέπει να φορέσουμε τη μάσκα του πολεμιστή, χωρίς να χάσουμε το χαμόγελο και την ευγένειά μας”.