«Ως νεαρός επιθετικός μέσος ο Σκόουλς μας εξασφάλιζε δεκαπέντε γκολ τη σεζόν. 
Όταν εξελίχθηκε σε κεντρικό χαφ, έδειξε ευφυΐα στις πάσες και ταλέντο στην δημιουργία παιχνιδιού.
Μου άρεσε να βλέπω τους αντιπάλους να προσπαθούν να τον κόψουν και να μην μπορούν, τους έβγαζε από τη θέση τους και με ένα μόνο άγγιγμα έκανε τη μπάλα να γυρίζει όπως αυτός ήθελε.
Οι αντίπαλοι τον κυνηγούσαν  πριν καταλάβουν ότι είχαν τρέξει μάταια, χωρίς νόημα
Μετά γυρνούσαν πίσω στη δική τους περιοχή.
Έκανα λάθος μαζί του, το ομολογώ.
Αν μου ζητούσαν να διαλέξω την καλύτερη ενδεκάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν θα μπορούσα να αφήσω τον Σκόουλς εκτός.
Ο Πολ ήταν ίσως ο καλύτερος μέσος μετά τον Μπόμπι Τσάρλτον.
Τότε που έφτασα στην Αγγλία, ο Paul Gascoigne ήταν ο καλύτερος, από αυτούς που μπορούσαν να σε κάνουν να τρελαθείς στο γήπεδο.
Στα τελευταία του χρόνια, ο Paul Scholes ξεπέρασε τον Gascoigne σε διάρκεια και στην ικανότητα να βελτιώνεται ακόμα και μετά τα τριάντα.
Ήταν τόσο επιδέξιος στις μακρινές πάσες που μπορούσε να βρει με ακρίβεια τα μαλλιά οποιουδήποτε συμπαίκτη του στην προπόνηση, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Ο Γκάρι Νέβιλ κάποτε νόμιζε ότι είχε βρει καταφύγιο σε έναν θάμνο, αλλά ο Σκόουλς τον κατακεραύνωσε από απόσταση σχεδόν 40 μέτρων.
Κάποτε χτύπησε και τον Peter Schmeichel με μια πολύ μακρινή μπαλιά, ο οποίος τον κυνήγησε στο γήπεδο για να τον πιάσει.
Θα ήταν ελεύθερος σκοπευτής πρώτης τάξεως».
Σερ Άλεξ Φέργκιουσον