«Hμουν οπαδός της Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ και επίσης ένα ντόπιο παιδί, οπότε ήμουν πάντα έξω απο το γήπεδο και περίμενα να δω τα παιχνίδια, ήταν μέρος της κουλτούρας της εποχής.
Το να πηγαίνουμε στο Όλντ Τράφορντ, έμοιαζε σα να πηγαίνουμε σε μια αποστολή, πηγαίναμε παντού και στα λιγότερο σημαντικά παιχνίδια.
Μία από τις πρώτες μου εμπειρίες ήταν με τον πατέρα μου.
Πήγαμε σε έναν αγώνα με την Τσέλσι και έξω από το γήπεδο οι οπαδοί άρχισαν να τσακώνονται.
Ο πατέρας μου με έπιασε και φύγαμε τρέχοντας, έχασα ακόμη και ένα παπούτσι.
Αναγκάστηκα να φύγω από αυτό το περιβάλλον.
Έπινα από Πέμπτη έως Κυριακή, μερικές φορές ακόμη και Δευτέρα.
Έπινα και πριν τα παιχνίδια.
Ήταν μέρος ενός ”πολιτισμού” πίναμε πολύ κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, αλλά και στον δρόμο και στην επιστροφή.
Ξέρω ότι τέτοια πράγματα εξακολουθούν να συμβαίνουν, γιατί έχω πολλούς φίλους που πηγαίνουν στο γήπεδο.
Θα ήθελα να πάω μαζί τους, να είμαι οπαδός σαν τους άλλους, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήταν εύκολο.
Δεν είναι όμως το κατάλληλο περιβάλλον για όσους θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές.
Και όταν με κάλεσε η Εθνική ομάδα των Ελπίδων σκέφτηκα…
”Πίνω, είμαι υπέρβαρος, πρέπει να είμαι σε φόρμα με κάποιο τρόπο.”
Έπρεπε να ξεφύγω από αυτό και οι φίλοι μου το κατάλαβαν».
Πολ Σκόουλς
